Από το «περήφανα γηρατειά»… στο «δεν πεθαίνουν κιόλας» - Γι' αυτό στην τάξη με το «πι»

Από το «περήφανα γηρατειά»… στο «δεν πεθαίνουν κιόλας» - Γι' αυτό στην τάξη με το «πι»


Της Ολυμπίας Ζαραμπούκα

Με αφορμή τον νόμο Κατρούγκαλου

Σύνταξη λέει εκπαιδευτικών στα 67  ή αλλιώς η απομυθοποίηση της μασέλας. Σε μία ηλικία, πάνω από τα 60, για να μην πω πάνω από τα 55, που ένας εκπαιδευτικός λόγω της εξουθενωτικής εργασίας που είναι η προσπάθεια μεταλαμπάδευσης γνώσεων, με το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να ασχολείται είναι η καλλιέργεια κάκτων (η μοναδική καλλιέργεια που απαιτεί σομπρέρο και ύπνο για να ευδοκιμήσει) αυτός εξωθείται από το νόμο Κατρούγκαλου να πηγαίνει στο σχολείο με τη συλλογή χαπιών και τα συγκολλητικά μασέλας.

Ζήτω τα περήφανα γηρατειά, φώναζε κάποτε σαν σύνθημα μια ψυχή. Ζήτω οι μασέλες λέμε τώρα. Καινούριο μάθημα τώρα στα σχολεία: Πώς να συγκρατείτε αποτελεσματικά τη μασέλα σας και ποιος είναι ο σωστός συνδυασμός χαπιών για την αντιμετώπιση της αρτηριακής υπέρτασης από τους πάσχοντες από υψηλό σάκχαρο.

Φανταστείτε τώρα με πόσο θαυμασμό και πόσο πολύ μπορεί να εμπνεύσει τους νεαρούς μαθητές ένας εκπαιδευτικός που τρεκλίζει στην τάξη και που και που τον παίρνει και ένας υπνάκος στην έδρα. Ίσως δεν τα σκέφτηκε καλά η κυβέρνηση.

Η συνταξιοδότηση των εκπαιδευτικών στα 67 απαιτεί μεγάλες δαπάνες. Κάθε σχολείο πρέπει να εξοπλιστεί με πλήρες φαρμακείο με λουκέτο και με ψυγειάκι, όπου θα φυλάσσονται τα χάπια των εκπαιδευτικών και κάθε τάξη με μπαστουνοβαστό, κατά τον οπλοβαστό στο στα στρατό, όπου ασφαλίζονται τα τουφέκια των στρατιωτών, όπου θα αποθέτει ο περήφανος γέρος και γριά εκπαιδευτικός το μπαστούνι του (Η περηφάνια του να εργάζεται κάποιος άνθρωπος μέχρι τα βαθιά γεράματα είναι ένα από τα όπλα της άρχουσας τάξης για να δημιουργεί την ψευδαίσθηση στον λαό ότι είναι ακόμα χρήσιμος και δημιουργικός, με σκοπό την αποστράγγισή του μέχρι την τελευταία σταγόνα. Η περηφάνια και η δημιουργικότητα εξασφαλίζεται με μία αξιοπρεπή σύνταξη σε τέτοια ηλικία, κατά την οποία ο συνταξιούχος έχει ακόμα την δύναμη να προσφέρει και να νιώσει χρήσιμος εργαζόμενος κατά το δοκούν, σε πράγματα που ευχαριστούν τον ίδιο και τους οικείους του).

Επίσης πρέπει να υπάρχει και πρόβλεψη για την περίπτωση που οι εκπαιδευτικοί μπερδέψουν τα χάπια τους και πάρει ο ένας χάπι για την πίεση ενώ έπρεπε να πάρει χάπι για το σάκχαρο και ο άλλος χάπι για την καρδιά ενώ έπρεπε να πάρει χάπι για το πάγκρεας. Σε αυτή την περίπτωση προτείνω να υπάρχει πάντα έξω από κάθε σχολείο ένα ασθενοφόρο σε επιφυλακή για άμεση μεταγωγή στο νοσοκομείο. Επίσης, επειδή η μνήμη με το γήρας εξασθενεί, στους διαδρόμους των σχολείων, δίπλα από την επιγραφή «νους υγιείς εν σώματι υγιεί» θα πρέπει να μπει η επιγραφή «ποτέ χάπι με άδειο στομάχι».

Πιστεύω ότι δεν τα μέτρησε καλά η κυβέρνηση και εκεί που πήγε να γλιτώσει λεφτά από τις συντάξεις, τελικά θα πληρώσει περισσότερα για την συνέχιση της δουλειάς από ηλικιωμένους εκπαιδευτικούς. Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένη, λέμε.

Συνεχίζω. Φανταστείτε τώρα έναν εξηνταπεντάχρονο γυμναστή με το «Πι» να προσπαθεί να δείξει σε εφήβους του γυμνασίου άλμα εις μήκος. Μάλλον το Πι θα φεύγει πετώντας πάνω από το σκάμμα και ο γυμναστής θα το ατενίζει με το απλανές περήφανο βλέμμα των γηρατειών.

Επομένως να μια καλή πρόταση για περισσότερη εξοικονόμηση δαπανών: Περιορισμός των διορισμών γυμναστών με αντικατάστασή τους από Πι, μπαστούνια, αναπηρικά αμαξίδια κλπ, τα οποία θα χρησιμοποιούνται από τους παλαιότερους γυμναστές άνω των 60, για την επίδειξη του αθλήματος του άλματος εις βάθος: Ανοίγουμε μία τρύπα στο έδαφος και πέφτουμε μέσα. Όποιος φτάσει πιο βαθειά κερδίζει.

Για να σοβαρευτούμε και λίγο και να μην πέσουμε σε καμιά, όχι απλή τρύπα αλλά μαύρη τρύπα του σύμπαντος και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, όπως ούτε και το ίδιο το φως δεν μπορεί, ας κουνήσουμε λίγο τα κεφάλια των νομοθετούντων με τα μπαστούνια μας, μήπως και γυρίσει το μυαλό τους πίσω.

Αν δεν «βγαίνει» το κράτος με συνταξιοδότηση των εκπαιδευτικών στα 55 ή το πολύ στα 60 με πλήρη σύνταξη, πράγμα που δεν το πιστεύω, τότε ας φροντίσει η πολιτεία ούτως ώστε η εργασία που θα προσφέρουν αυτοί, μετά από αυτή την ηλικία, να είναι όχι στην τάξη, αλλά με μετάταξη σε κάποιες διοικητικές θέσεις της εκπαίδευσης ή και άλλης υπηρεσίας.

Το αν «βγαίνει» οικονομικά το κράτος με πλήρη συνταξιοδότηση των εκπαιδευτικών στα 55 ή 60, είναι ένα άλλο θέμα που πρέπει να εξεταστεί κάποια στιγμή. Αρκεί να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι το κράτος «έβγαινε», όταν οι καταθέσεις των ασφαλιστικών ταμείων στις τράπεζες ήταν άτοκες, όταν τα ασφαλιστικά ταμεία έπαιζαν τζογάροντας στο χρηματιστήριο καθ’ υπόδειξη της κυβέρνησης, τοποθετούνταν σε δομημένα ομόλογα και τα ομόλογα του δημοσίου που είχαν αγοράσει, κουρεύονταν κατά 75%, σε αντίθεση με των ξένων ιδιωτών ομολογιούχων.

Εκτός αν η πολιτεία είναι πολύ προχωρημένη στα εκπαιδευτικά και θέλει να ιδρύσει ένα καινούριο μάθημα στα σχολεία: «Η διάπλασις των γερόντων» κατά το «η διάπλασις των νέων».

Υ.Γ. Εφιστώ την προσοχή στο γεγονός ότι τα γραφόμενα διαπνέονται από μία σατυρική διάθεση υπερβολής. Για αυτό ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από τους μεγαλύτερους συναδέλφους. Αυτούς που δεν βγαίνουν στη σύνταξη γιατί οι αποδοχές τους θα πέσουν άμεσα στο μισό. Η υπερβολή αυτή θεωρώ ότι συμβάλει στην ενδεχόμενη αφύπνισή μας, αλλά και στο να ηχήσουν καμπανάκια στα αυτιά των κυβερνόντων των τωρινών αλλά και των μελλοντικών. Μπορεί να κάνω και λάθος.