Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου: Ιστορική μνήμη και αλήθεια
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 δεν είναι μόνο ένας σταθμός στη μετεμφυλιακή ιστορία του τόπου μας. Είναι και ένα γεγονός που, όσο λίγα μέχρι σήμερα, εξακολουθεί να τιμάται μ’ ένα ζωντανό, μαζικό τρόπο από τη νεολαία και το λαό μας.
Τόσα χρόνια τώρα, οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις και οι κυβερνήσεις τους είναι έκδηλο ότι επιδιώκουν το αντιφασιστικό – αντιιμπεριαλιστικό Πολυτεχνείο να το περάσουν στη λήθη. Και αν δεν το έχουν καταφέρει αυτό – επειδή το Πολυτεχνείο το αγκάλιασαν και το αγκαλιάζουν σφιχτά κάθε χρόνο, ως δική τους γιορτή, ο ελληνικός λαός και η νεολαία- σίγουρα δεν έχουν παραιτηθεί από το να το μετατρέψουν σε μια ανούσια και τυπική επέτειο. Αλλοιώνουν και διαστρεβλώνουν το περιεχόμενό του με την επίσημη ερμηνεία και περιγραφή που δίνουν γι’ αυτό το ιστορικό γεγονός στη νεολαία, μέσα από τα σχολεία, με την παραμορφωτική εικόνα που μεταφέρουν μέσα από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης ή και με τη σιωπή γύρω απ’ αυτό. Θέλουν να ξεχασθεί ο Νοέμβρης του 1973 και να σβήσουν από τη μνήμη των ανθρώπων τις αιτίες που γέννησαν το Πολυτεχνείο. Θέλουν να αποκρύψουν τον πραγματικό ρόλο των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων στη μεγαλύτερη εκδήλωση αντίστασης στην 7χρονη δικτατορία. Να μη μαθαίνεται τι αληθινά συνέβη τότε και να μη μεταφέρονται, έτσι, στις νεότερες γενιές τα διδάγματα που δεν βολεύουν την άρχουσα μεγαλοαστική τάξη και τις ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που άλλοτε με φασιστικές χούντες και άλλοτε με κοινοβουλευτικό μανδύα καταδυναστεύουν τον ελληνικό λαό.
Αλήθεια, πώς θα μεταδοθεί η ιστορική γνώση για το Πολυτεχνείο, όταν αυτοί που κυβερνούν, μέσα από το σύστημα εκπαίδευσης και τους μηχανισμούς ενημέρωσης, έχουν βαλθεί να παραχαράξουν και να εξαλείψουν το επαναστατικό αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό του μήνυμα;
Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΙΝΗΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
Με το στρατιωτικό πραξικόπημα που υποκίνησε, οργάνωσε και καθοδήγησε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στις 21 Απριλίου του 1967, ο ελληνικός λαός βρέθηκε κάτω από μια στυγνή φασιστική δικτατορία και βίωσε νέα αφόρητα δεινά.
Η στρατιωτικοφασιστική δικτατορία, στα 7 χρόνια που διήρκεσε, βούλιαξε την Ελλάδα σ’ ένα ζοφερό καθεστώς. Εξυπηρέτησε, πρώτα απ’ όλα, τις επεκτατικές και φιλοπόλεμες ανάγκες των ΗΠΑ. Μετάτρεψε τη χώρα σε ορμητήριο του ΝΑΤΟ για τις επεμβάσεις του στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, σε μόνιμη βάση ελλιμενισμού του αμερικάνικου στόλου, σε αποθήκη του ΝΑΤΟϊκού πυρηνικού οπλοστασίου. Άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της ελληνικής οικονομίας για τη διείσδυση του ξένου κεφαλαίου, ιδιαίτερα του αμερικάνικου. Πέρασε νέα δεσμά οικονομικής εξάρτησης της Ελλάδας, με ληστρικούς δανεισμούς από το εξωτερικό.
Παράλληλα, στο εσωτερικό ενίσχυσε το μεγάλο κεφάλαιο και τα κέρδη του, με νομοθετήματα που παρείχαν φοροαπαλλαγές και προνομιακές πιστώσεις στους μεγαλοεπιχειρηματίες, με την επιβολή συνθηκών στρατιωτικοποίησης στην παραγωγική δραστηριότητα, με την παραβίαση κάθε εργατικής νομοθεσίας, την καθήλωση των μισθών και ημερομισθίων, την αύξηση των τιμών των προϊόντων. Κατάφερε οδυνηρά πλήγματα στην αγροτιά με την άσκηση μιας πολιτικής που συνδύαζε άθλιες τιμές συγκέντρωσης των αγροτικών προϊόντων, ληστεία του αγροτικού μόχθου από τους μεγαλέμπορους, απαλλοτριώσεις της αγροτικής γης προς όφελος των βιομηχάνων.
Έβαλε στο γύψο όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα και εξαπέλυσε άγριες διώξεις ενάντια σε κάθε προοδευτική φωνή και ειδικά ενάντια στο αριστερό κίνημα. Έκλεισε χιλιάδες κομμουνιστές, αριστερούς και δημοκράτες στις εξορίες και στις φυλακές. Δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, νέους αντιφασίστες έσυρε στα κρατητήρια και στα κελιά της ΕΑΤ-ΕΣΑ και πολλούς απ’ αυτούς τους υπέβαλε σε βασανιστήρια. Απαγόρευσε την κυκλοφορία αριστερών και δημοκρατικών εφημερίδων. Έθεσε σε διωγμό, στην παρανομία το συνδικαλισμό και κατάργησε τους φοιτητικούς συλλόγους. Κατέπνιξε την πνευματική ζωή. Η φασιστική ιδεολογία του «Γ’ Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», της «Ελλάδας Ελλήνων Χριστιανών», κατέκλυσε τα σχολεία και την κρατική προπαγάνδα. Οι άνθρωποι της επιστήμης, του πολιτισμού και της τέχνης κυνηγήθηκαν. Ο χαφιεδισμός οργίαζε.
Αυτό το αποπνιχτικό καταπιεστικό καθεστώς που μέρα τη μέρα τσάκιζε οικονομικά τον ελληνικό λαό, στραγγάλιζε τις πολιτικές, κοινωνικές και πνευματικές ελευθερίες του, τον κρατούσε κάτω από το βραχνά της εξευτελιστικής αμερικανοδουλείας, σύντομα βρέθηκε απομονωμένο και βουτηγμένο στη διαφθορά. Περιήλθε σε κρίση.
Μόλις άρχισε να νιώθει τριγμούς και ενώ ορθωνόταν η λαϊκή αντιφασιστική αντίσταση, κατέφυγε σε ελιγμούς, όπως το ψευτοδημοψήφισμα για την «αβασίλευτη δημοκρατία» το 1973, η αποκληθείσα «φιλελευθερο-ποίηση» Μαρκεζίνη και οι υποσχέσεις για εκλογές – παρωδία της χούντας το 1974, που επεδίωξαν τη μεταμφίεση της φασιστικής εξουσίας.
Τα σχέδια αυτά, τα χάλασε και ματαίωσε οριστικά η αναπτυσσόμενη αντιφασιστική πάλη του ελληνικού λαού και κυρίως η νεολαιίστικη αντιδικτατορική εξέγερση του Πολυτεχνείου.
ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ
Μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας βαθμιαία ο ελληνικός λαός άρχισε να προβάλλει την αντίστασή του. Φυσικά, με πολλές δυσχέρειες καθώς η μεγάλη μάζα των αριστερών αγωνιστών είχαν συλληφθεί και βρίσκονταν εξόριστοι και φυλακισμένοι, ενώ όσοι δεν είχαν συλληφθεί δρούσαν σε σκληρές συνθήκες παρανομίας.
Η ανάπτυξη της αντιδικτατoρικής πάλης δυσκόλεψε, ακόμα, από τη στάση προσαρμογής, ηττοπάθειας και συμβιβασμού με τη φασιστική «νομιμότητα» που κράτησαν οι δυνάμεις των αστικών κομμάτων και οι ρεβιζιονιστικές δυνάμεις του ΚΚΕ (ενιαίες ως το 1968 και διασπασμένες στη συνέχεια).
Η αντιδικτατορική πάλη εντάθηκε μετά το 1971: Πήρε τη μορφή εργατοϋπαλληλικών απεργιών (Ολυμπιακή, ΔΕΗ, τυπογράφοι, τρόλεϊ, δημοσιογράφοι κ.λπ.), αγροτικών κινητοποιήσεων (Μέγαρα, Καλύβια Τρικάλων, Σπάτα, Μενίδι κ.λ.π.) και απέκτησε μαζικότερη διάσταση με αποχές, συγκεντρώσεις, πορείες της σπουδάζουσας νεολαίας. Μια σειρά μέτρων της χούντας όπως η αναγκαστική στράτευση αντιφασιστών φοιτητών, η απαγόρευση ελεύθερων φοιτητικών εκλογών, η βίαια διάλυση συγκεντρώσεων, οι συνεχείς συλλήψεις κ.ά. συντέλεσαν σ’ αυτό.
Ο αντιδικτατορικός αγώνας της νεολαίας και του λαού ολοένα και πoλιτικoπoιoύνταν, τα αιτήματα της ανατροπής της χούντας και της αμερικανοκρατίας προβάλλονταν πιο ανοιχτά και αγκάλιαζαν τις μαζικές εκδηλώσεις. Πριν από το Νοέμβρη του 1973 θα πραγματοποιηθεί η μεγάλη αντιφασιστική εκδήλωση της Νομικής από τους 4.000 φοιτητές που την κατέλαβαν και άλλους δημοκράτες που την περικύκλωσαν, όπου τα συνθήματα «Δεν περνά ο φασισμός», «Κάτω η χούντα» κ.ά. δέσποσαν. Θα επακολoυθήσει στις 4/11/1973 ο μετασχηματισμός της κηδείας του Γ. Παπανδρέου σε αντιφασιστική διαδήλωση με όμοια συνθήματα.
Η αντιδικτατορική πάλη θα κορυφωθεί με την κατάληψη του Πολυτεχνείου της Αθήνας που έμελλε να εξελιχθεί σε ένα συγκλονιστικό επαναστατικό ξεσηκωμό της αντιφασιστικής νεολαίας και του λαού και να περάσει στην ιστορική μνήμη σαν η εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Το Πολυτεχνείο από την Τετάρτη 14/11/1973 έως το πρωί του Σαββάτου 17/11/1973 θα γίνει ο πόλος και η ψυχή του αντιφασιστικού αγώνα. Χιλιάδες νεολαίοι και λαός θα συσπειρωθούν μέσα και έξω από τα κτίρια του Πολυτεχνείου με συνθήματα «ψωμί- παιδεία – ελευθερία», «Έξω οι Αμερικάνοι» κ.ά.
Συγκλονισμένη η χούντα από τον ξεσηκωμό θα κατεβάσει στρατό και τανκς για να τον καταστείλει. Δολοφονεί νέους αγωνιστές, πραγματοποιεί πολυάριθμες συλλήψεις, καταδιώκει άγρια τους αντιφασίστες.
Ωστόσο, τις μέρες του Πολυτεχνείου η αντιφασιστική κινητοποίηση δεν περιορίστηκε μόνο στην Αθήνα: Στη Θεσσαλονίκη έγινε, επίσης, κατάληψη της Πολυτεχνικής Σχολής και επενέβη κι εκεί στρατός. Κατάληψη έγινε και στο Πανεπιστήμιο Πάτρας. Αντιφασιστική πορεία οργανώθηκε στους δρόμους των Ιωαννίνων, ύστερα από το κλείσιμο του Πανεπιστημίου που διέταξε η χούντα. Και αυτές οι εκδηλώσεις δέχθηκαν τη βίαιη επίθεση της χουντικής αστυνομίας και έγιναν συλλήψεις αντιφασιστών.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Η κορύφωση της αντιδικτατορικής πάλης τις μέρες του Νοέμβρη του 1973 έγινε κάτω από την ισχυρή επίδραση των αντιφασιστικών δυνάμεων – οργανωμένων και αυθόρμητων – που υποστήριξαν σταθερά αλλά και κατά τη διάρκεια του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου την κατεύθυνση της μαζικής – αγωνιστικής αντιπαράθεσης με την αμερικανοστήριχτη χούντα. Στο Πολυτεχνείο συγκρούστηκαν δύο βασικές κατευθύνσεις, δύο γραμμές. Η γραμμή της αγωνιστικής αντιπαράθεσης στο φασιστικό καθεστώς και η γραμμή της προσαρμογής σε πλαίσια «ανεχτά» από το καθεστώς αυτό, που αντανακλούσαν αντίστοιχα τη γραμμή πάλης για την ανατροπή και το ξερίζωμα της αμερικανοστήριχτης στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας και τη γραμμή του συμβιβασμού αυτής ή της άλλης μορφής που προσέβλεπε στη «φιλελευθεροποίηση» του χουντικού καθεστώτος. Την πρώτη πρόβαλλαν οι μαρξιστές-λενινιστές, όλες οι συνεπείς αντιφασιστικές αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Το Πολυτεχνείο φέρνει τη σφραγίδα αυτής της αγωνιστικής αντιφασιστικής – αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης, η οποία δεν μπήκε απρόσκοπτα και χωρίς εμπόδια. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τη γραμμή και τις απόψεις της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, που διοχετευόταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από τις αστικές δυνάμεις και τις δυνάμεις των δύο ρεβιζιονιστικών πτερύγων του ΚΚΕ.
Όσο και αν μετά το 1974, όλοι σχεδόν βγήκαν να καπηλευτούν την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου, η αλήθεια είναι πως τα αστικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα σ’ αυτή τη μεγαλειώδη επαναστατική εκδήλωση της νεολαίας και του λαού λειτούργησαν στον ένα ή στον άλλο βαθμό ως τροχοπέδη.
Οι δυνάμεις των αστικών κομμάτων (Δεξιάς, Κέντρου) – με ελάχιστες εξαιρέσεις – σ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας προσαρμόστηκαν, υποτάχτηκαν στη φασιστική «νομιμότητα». Ήταν σε συνδιαλλαγή με τη χούντα και νομιμοποίησαν τις κινήσεις της (με τη συμμετοχή στο ψευτοδημοψήφισμα του 1973, τη συγκατάθεσή τους στη «φιλελευθεροποίηση» Μαρκεζίνη κ.ά.). Αναζητούσαν την έξοδο από τη δικτατορία στην «από τα πάνω» παρέμβαση ξένων ιμπεριαλιστικών παραγόντων, από τους οποίους προσδοκούσαν ρύθμιση για «ομαλή» μετάβαση σε αστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς. Στέκονταν μακριά από τις αντιφασιστικές λαϊκές κινητοποιήσεις, δεν ήθελαν «να τραβηχτούν τα πράγματα στα άκρα» και απλά κοίταζαν πώς να επωφεληθούν για τους ιδιοτελείς σκοπούς τους από την αντιδικτατορική πάλη που έδινε ο λαός χωρίς τη βοήθειά τους.
Αυτή η πολιτική τους προκαθόρισε και την απουσία τους από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, το λούφαγμά τους όταν ξεκίνησε.
Όσο για τις ρεβιζιονιστικές δυνάμεις του ΚΚΕ, αυτές τόσο πριν τη διάσπασή τους το 1968 όσο και μετά απ’ αυτή, ακολούθησαν τη γραμμή του «ομαλού δημοκρατικού μετασχηματισμού της δικτατορίας», ζητούσαν «ελεύθερες εκλογές» και κυβέρνηση «όλων των κομμάτων», «εθνικής ενότητας».
Σε πρακτικό επίπεδο η γραμμή συμβιβασμού τους εκφράστηκε, χαρακτηριστικά, με τη συμμετοχή τους στο ψευτοδημοψήφισμα της δικτατορίας του Παπαδόπουλου το 1973, τα φλερταρίσματα με τη «φιλελευθερoπoίηση» Μαρκεζίνη. Εκφράζονταν, επίσης, με την ταχτική «να μην οξύνουμε τα πράγματα και να μη δώσουμε προσχήματα στη δικτατορία», με τη συγκράτηση της πολιτικοποίησης των μαζικών αντιφασιστικών εκδηλώσεων και την εφαρμογή της γραμμής ότι τα αιτήματα πρέπει να κινούνται αυστηρά σε συνδικαλιστικά πλαίσια.
Αυτή τη γραμμή προσπάθησαν να τη μεταφέρουν και στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου. Πριν το ξεκίνημά του υποστήριζαν ότι «η κατάληψη είναι λάθος συναισθηματισμός», «δεν πρέπει να γίνει», «θα μας χτυπήσουν». Την πρώτη μέρα της κατάληψης οι εκπρόσωποι του Ρήγα Φεραίου (νεολαία του ΚΚΕεσ.) αλλά και της αντι-ΕΦΕΕ (νεολαία του ΚΚΕ) παρέμβαιναν με ανακοινώσεις, για να μην περιληφθούν μη συνδικαλιστικά αιτήματα είτε για να εισαγάγουν το αίτημα για μια «οικουμενική κυβέρνηση». Συνθήματα όπως το «Έξω το ΝΑΤΟ», «Έξω οι Αμερικάνοι» με ψίθυρους διαβάζονταν ως «ύποπτα» και, «προβοκατόρικα». Οι δυνάμεις της αντι-ΕΦΕΕ πρότειναν να μην έρχονται φοιτητές από άλλες σχολές στο Πολυτεχνείο και αντιτάχθηκαν στο να γίνουν γενικές συνελεύσεις σχολών στο Πολυτεχνείο. Ας σημειωθεί, ακόμα, πως σ’ όλη τη διάρκεια των γεγονότων ο ραδιοφωνικός σταθμός των ρεβιζιονιστών «Φωνή της Αλήθειας» μίλαγε για «προβοκάτορες που ανάβουν φωτιές» στο Πολυτεχνείο.
Παρ’ όλο που η εξέλιξη του ξεσηκωμού, με την πολυπληθή προσέλευση σπουδαστών και κόσμου μέσα και γύρω από το Πολυτεχνείο, που φώναζαν και έγραφαν όλο και πιο πολιτικοποιημένα συνθήματα («Έξω οι ΗΠΑ» στην προμετωπίδα του κτιρίου κ.ά.), ακύρωσε την απόπειρα των δυνάμεων του ρεβιζιονισμού να συρρικνώσουν το αντιφασιστικό – αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενό του, οι δυνάμεις του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ και μετά απ’ αυτόν συνέχισαν ν’ αναφέρονται στα γεγονότα του Πολυτεχνείου με έναν προκλητικό τρόπο.
Τρανταχτή απόδειξη αποτελεί η περιβόητη «Πανσπουδαστική Νο 8» (έντυπο-όργανο της αντι-ΕΦΕΕ) που κυκλοφόρησε μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όταν τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής του ήταν σε παρανομία. Εκεί παρουσιάστηκε με πλαστογραφημένη υπογραφή της Συντονιστικής Επιτροπής μια ανακοίνωση που έγραφε:
«…Σαν υπεύθυνη Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου δηλώνουμε ότι παρ’ όλα αυτά το φοιτητικό μας κίνημα δεν ήθελε με κανένα τρόπο η εκδήλωσή μας αυτή να συντελέσει, ώστε να συγκρουστούν κατά μέτωπο στη συγκεκριμένη στιγμή οι λαϊκές δυνάμεις με τη σιδερόφραχτη δικτατορία»…………………….
«Καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη 14 Νοέμβρη 350 οργανωμένων πρακτόρων της ΚYΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη – Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικάνικης ΣΙΑ, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνατότητες…».
Η επαίσχυντη αυτή ανακοίνωση είναι μια αδιαμφισβήτητη γραπτή ιστορική μαρτυρία ότι οι δυνάμεις του ρεβιζιονισμού ήταν φορείς της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού και «δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο» η εκδήλωση του Πολυτεχνείου «να συντελέσει ώστε να συγκρουστούν κατά μέτωπο τη συγκεκριμένη στιγμή οι λαϊκές δυνάμεις με τη σιδερόφραχτη δικτατορία».
Είναι ένα μνημείο προβοκατορολογίας που συκοφάντησε ως «οργανωμένους πράκτορες της ΚΥΠ» τους 350 φοιτητές από τη Νομική, οι οποίοι, κυνηγημένοι από την αστυνομία, έτρεξαν να μπουν στο Πολυτεχνείο.
Είναι πειστήριο μιας αναίσχυντης πλαστογραφίας αφού η Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου ποτέ δεν σύνταξε μια τέτοια ανακοίνωση, γεγονός που ξεσκέπασαν με σχετική δημόσια δήλωσή τους 17 μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής.
Το κηλίδωμα απ’ αυτό το απαράδεχτο δημοσίευμα της «Πανσπουδαστικής Νο 8», η ρεβιζιονιστική ηγεσία του ΚΚΕ προσπάθησε αργότερα, αδέξια, να το ξεπλύνει με ισχυρισμούς ότι η «Πανσπουδαστική Νο 8» ήταν «πλαστογραφημένη» ή ότι η ανακοίνωση άλλο εννοούσε απ’ αυτό που της αποδίδονταν…
Μετά τη μεταπολίτευση η ρεβιζιονιστική ηγεσία του ΚΚΕ επιτέθηκε σφοδρά ενάντια σ’ αυτούς που συκοφαντικά αποκαλούσε «αριστεριστές»,ενάντια στους μαρξιστές – λενινιστές και άλλους αριστερούς αγωνιστές που ήταν ενεργητικά παρόντες στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου και αποκάλυπταν τις παραπάνω αλήθειες.
Όμως η συκοφαντία όπως και το ψέμα έχουν κοντά ποδάρια. Όταν το 1989 ξέσπασε η μεγάλη κρίση στο ΚΚΕ, οι δυνάμεις του που διαγράφηκαν ή αποχώρησαν ήλθαν να επιβεβαιώσουν όσα έλεγαν οι μαρξιστές-λενινιστές και άλλοι αριστεροί αγωνιστές του Πολυτεχνείου, προσθέτοντας και νέες μαρτυρίες:
Μέλος του Κ.Σ. της ΚΝΕ (Σ. Αντωνακάκη) αποκάλυψε πως η πιο βασική διάσταση της ΚΝΕ με την ηγεσία του ΚΚΕ, στο παρελθόν, ήταν η περίπτωση του Πολυτεχνείου, όπου η ηγεσία ήταν αντίθετη με τη γραμμή της κατάληψης.
Από τις διαγραμμένες δυνάμεις του ΚΚΕ που εκδώσανε το περιοδικό «ΠΡΙΝ» και συγκεκριμένα από το τεύχος του Νοέμβρη 1989 έγινε γνωστό
Ότι «…το Γραφείο του Κλιμακίου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που ήταν στην Ελλάδα πήρε εξαρχής αρνητική θέση απέναντι στα γεγονότα (σ.σ. εξέγερση του Πολυτεχνείου) και διατήρησε τη θέση αυτή μέχρι το τέλος της εξέγερσης».
Ότι «ενώ η εξέγερση γενικεύονταν και αποκτούσε προωθημένα χαρακτηριστικά, η ηγεσία του ΚΚΕ δίνει γραμμή να προβληθούν… “φοιτητικά αιτήματα” …».
Ότι «Καθώς η κατάληψη του Πολυτεχνείου και η εξέλιξη της εξέγερσης εξελίχθηκαν αυθόρμητα, φάνηκε έντονα ένας φόβος που διακατέχει την ηγεσία του ΚΚΕ απέναντι σε αυθόρμητα, μη ελεγχόμενα γεγονότα… Το Γραφείο του Κλιμακίου της Κ.Ε. του ΚΚΕ είχε απορρίψει προτάσεις που υπήρχαν για νέα κατάληψη της Νομικής πριν από το Πολυτεχνείο, για μαχητική συμμετοχή στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου δέκα μέρες νωρίτερα κ.λ.π. Παρ’ όλο που το ΚΚΕ είχε ταχθεί ρητά εναντίον του Μαρκεζίνη, είναι έκδηλη στη στάση του η επίδραση ενός κλίματος Κοινοβουλευτικής αναμονής».
Μέσα από το ίδιο τεύχος του περιοδικού τους, τα πρώην στελέχη του ΚΚΕ, έδωσαν στη δημοσιότητα αποσπάσματα από την «Έκθεση και Συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη του ’73», που ψήφισε η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ το 1977. Σ’ αυτά καταγράφεται:
Πως «Το απόγευμα της Πέμπτης (σ.σ. μια μέρα πριν χτυπήσουν τα τανκς) φτάνει τους συνδικαλιστές μια γραμμή που ζητούσε να ρίχνονται βασικά φοιτητικά αιτήματα, η οποία δεν πιάνει ούτε στα μέλη μας. Και όπου την υπερασπίστηκαν έτσι απόλυτα, ζημίωσε και είχε σαν αποτέλεσμα ορισμένα στελέχη της αντι-ΕΦΕΕ να αποτύχουν στις εκλογές των γενικών συνελεύσεων».
Ομολογείται επίσης, πως οι ηγέτες του ΚΚΕ «είδαν καταρχήν την κατάληψη σαν μια επικίνδυνη περιπλοκή στην ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης(!)…»
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ
Παρ’ όλα αυτά το Πολυτεχνείο, από το 1974 μέχρι σήμερα, διατηρεί ακέρια την αίγλη του και τιμάται αδιάλειπτα από τη νεολαία και το λαό. Και έχει σημασία να τονιστεί αυτό γιατί είναι πολλαπλές οι προσπάθειες των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων ν’ αφυδατώσουν το γιορτασμό του και να σταματήσουν την πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία.
Τα πρώτα χρόνια μετά το 1974 οι κυβερνήσεις της N.Δ με την αστυνομική τρομοκρατία, τις απαγορεύσεις, με πολιτικές μανούβρες (λ.χ. τις μέρες γιορτασμού του Πολυτεχνείου το 1974 και 1977 όρισαν τη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών), επεδίωξαν να περιορίσουν ή και να καταργήσουν το γιορτασμό του Πολυτεχνείου, εμπόδισαν, με φράγματα από ΜΑΤ, την πορεία να φτάσει ως την αμερικάνικη πρεσβεία.
Οι κυβερνητικές επιθέσεις κατά του γιορτασμού του Πολυτεχνείου προκάλεσαν νέα θύματα, όπως έγινε το 1980, όταν δύο νέοι (Κουμής, Κανελλοπούλου) έπεσαν νεκροί από τα χτυπήματα των αστυνομικών δυνάμεων.
Τα επόμενα χρόνια με επανειλημμένες προβοκάτσιες, που οδήγησαν μέχρι το κάψιμο της Πρυτανείας του Πολυτεχνείου το 1991, συνεχίσθηκαν οι απόπειρες απομαζικοποίησης και συρρίκνωσης του γιορτασμού.
Ωστόσο, ο γιορτασμός του Πολυτεχνείου, η μεγάλη λαϊκή αντιιμπεριαλιστική πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία έδειξαν ακατάλυτη αντοχή χάρη στη μαζική στήριξη και συμμετοχή της νεολαίας και του λαού. Συμμετοχή και στήριξη που θα εκδηλωθεί και στο φετινό γιορτασμό. Γιατί τις μέρες τιμής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου βρίσκουν έκφραση οι βαθύτεροι πόθοι και επιθυμίες του λαού και της νεολαίας της Ελλάδας, που αποτυπώνονται στα αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα και συνθήματά του ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., στα αιτήματα κατά της αντιλαϊκής πολιτικής της λιτότητας, της ανεργίας, του περιορισμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Αιτήματα για τα οποία, κάτω από τη βαριά σκιά των ιμπεριαλιστικών πολέμων των ΗΠΑ, κάτω από την πίεση της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής, οι λαϊκές μάζες, η νεολαία έχουν ανάγκη να διαδηλώσουν, αποτίοντας αγωνιστικό φόρο τιμής στους εξεγερμένους του Νοέμβρη του 1973.
Πηγή: poreia.net
facebook
twitter
google+
fb share