Η ΕΚΚΙΝΗΣΗενάντια στο ξεπούλημα του Ερημίτη

Ανακοίνωση  εξέδωσε η δημοτική παράταξη “ΕΚΚΙΝΗΣΗ” ενάντια στο ξεπούλημα του Ερημίτη

Αναλυτικά:
 
     Η συζήτηση στις 03/02/2020 στο Δημοτικό Συμβούλιο του δήμου Βόρειας Κέρκυρας του θέματος του Ερημίτη ξαναέφερε στο προσκήνιο ένα ζήτημα, που πληγώνει το νησί μας από την αρχή σχεδόν της μνημονιακής περιόδου.
     Το ιστορικό της περιβόητης επένδυσης – ξεπουλήματος είναι ενδεικτικό για το τι ακριβώς συνέβη όχι μόνο στον τόπο μας αλλά σε ολόκληρη τη χώρα.

     To 2011 ιδρύεται το ΤΑΙΠΕΔ, στο οποίο μεταβιβάζεται το σύνολο της ακίνητης περιουσίας της Ελλάδας στο όνομα της αποπληρωμής του δημοσίου χρέους. Η περιοχή του Ερημίτη περιλαμβάνεται στα ακίνητα αυτά. Η ιδιωτικοποίησή του ξεκίνησε το 2012, και τον Ιανουάριο του 2013 κατακυρώθηκε στην NCH Capital. Σύμφωνα με τον διαγωνισμό,  παραχωρήθηκαν 490 στρέμματα, με αντίτιμο 23 εκατομμύρια ευρώ, για  χρονική περίοδο 99 ετών. Το καλοκαίρι του 2017 η κυβέρνηση Σύριζα τροποποιεί τους όρους παραχώρησης δίνοντας τη δυνατότητα πώλησης των
παραθεριστικών κατοικιών, που θα κατασκεύαζε η εταιρεία, μετατρέποντας ουσιαστικά την παραχώρηση σε ένα επικερδές Real Estate εκποίησης της δημόσιας περιουσίας.

    Το Δ.Σ. του δήμου Βόρειας Κέρκυρας αποφάσισε την αναβολή της απόφασης για τα υψομετρικά, καθώς και της πολιτικής θέσης επί του ζητήματος. Η πίεση του κινήματος, παρόντος στη συνεδρίαση του Δ.Σ., ήταν αυτή που έκρινε την απόφαση αναβολής, η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως μία πρώτη
νίκη, αφού στους δημοτικούς συμβούλους ασκούνταν ασφυκτικές πιέσεις να ενδώσουν σε θετική ψήφο, τόσο από την εταιρεία, όσο και από κυβερνητικά κέντρα που επιδιώκουν την υλοποίηση της επένδυσης.

        Άλλωστε, η φωτογραφική τροπολογία Γεωργιάδη, που αφαιρεί την έγκριση των υψομετρικών για <<εμβληματικές>> επενδύσεις από τους Δήμους, η οποία κατατέθηκε και ψηφίστηκε μόλις μερικές μέρες μετά το επίμαχο Δ.Σ., τεκμαίρει το νεοφιλελεύθερο φανατισμό της κυβέρνησης να
παρακάμψει την εκπεφρασμένη αρνητική διάθεση της τοπικής κοινωνίας και να επιβάλει μια επένδυση καταστροφική για το περιβάλλον και την ανάπτυξη του νησιού.

    Πρέπει να αναφέρουμε ότι αποτελεί ένα τραγέλαφο και η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ενώ ως κυβέρνηση τροποποίησε την αρχική σύμβαση το 2017 αλλάζοντας τους όρους της προς όφελος της εταιρείας, τώρα η νομαρχιακή επιτροπή Κέρκυρας του Σύριζα παίρνει θέση ενάντια, παραβλέποντας τι ψήφισε η κυβέρνηση του κόμματός τους, την ίδια δε θέση παίρνουν και οι πρώην και νυν βουλευτές Κέρκυρας κ.κ. μΠαυλίδης και Αυλωνίτης. Ταυτόχρονα, ο πρώην δήμαρχος κ. Νικολούζος επιχειρεί να ξεπλυθεί πολιτικά μέσω των ένδικων μέσων, που είχε χρησιμοποιήσει για την υπεράσπιση των μονοπατιών, ενώ ο πολιτικός διάδοχός του κ. Βάρελης (η δημοτική παράταξη του οποίου είχε το χρίσμα του Σύριζα στις δημοτικές εκλογές του 2019), αφενός ψηφίζει στην
Επιτροπή Ποιότητας Ζωής τα υψομετρικά για να προχωρήσει απρόσκοπτα το όλο project και αφετέρου έχει αρνητική προδιάθεση όσον αφορά την πολιτική απόφαση, ενώ αυτά τα δύο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους.

     Η ΕΚΚΙΝΗΣΗ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής της τάχθηκε ενάντια στο
ξεπούλημα του Ερημίτη. Η υπεράσπιση για εμάς της δημόσιας περιουσίας και του περιβάλλοντος αποτελούν προγραμματικές θέσεις μας, από τις οποίες δεν πρόκειται να παρεκκλίνουμε στο ελάχιστο. Είμαστε στο πλευρό της κοινωνίας του Βορρά, η οποία παλεύει για να σώσει το ιδιαίτερου
φυσικού κάλλους οικοσύστημα του Ερημίτη και θα υποστηρίξουμε με κάθε μέσο και τρόπο τον αγώνα που δίνεται, μέχρι την τελική δικαίωση.

ΕΚΚΙΝΗΣΗ
Αριστερό Δημοκρατικό Μέτωπο για την Κέρκυρα

Μεσαιωνικός πύργος Μπλάνκεμπουργκ. Όρη Χαρτς, Γερμανία, 1933
Η Φρειδερίκη Λουίζα Θηρεσία Βικτώρια Μαργαρίτα Σοφία Όλγα Καικιλία Ελισάβετ Χριστίνα, πριγκίπισσα του Ανοβέρου και δούκισσα της Βρουνσβίκης, έστρωσε το μεταξένιο φόρεμά της, κάθισε σε μια καρέκλα και έσμιξε τα παχιά της φρύδια. Κοίταξε όλο μίσος, σαν φίδι, τη μητέρα της. «Εγώ είμαι μέλος του ναζιστικού κόμματος και ακολουθώ τον μεγάλο μας Φύρερ και εσύ μου ζητάς να πάω στην Αγγλία;» τη ρώτησε φτύνοντας τις λέξεις. «Και όχι μόνο αυτό, αλλά μου ζητάς να παντρευτώ ποιον; Τον πρώτο σου ξάδερφο. Πφφφ, πρίγκιπας Παύλος της ποιας, της Ελλάδας. Αηδίες. Αυτός κοιμάται όρθιος».
Η μητέρα της, πριγκίπισσα Βικτώρια Λουίζα της Πρωσίας, την πήρε από το χέρι, τη σήκωσε όρθια και την πήγε στο παράθυρο του σαλονιού τους: «Θα κάνεις ό,τι σου λέω. Αν είμαστε τυχεροί, Φρειδερίκη, κάποια μέρα όλα αυτά που βλέπεις δεν θα είναι τίποτε μπροστά σε αυτά που θα έχεις. Πού ξέρεις, μπορεί να γίνεις και βασίλισσα της Ελλάδας».

1η Απριλίου 1947, Ελλάδα – βασιλικά ανάκτορα
«Έλα, Παύλο, σταμάτα πια, δεν ωφελεί σε τίποτε να θρηνείς. Πάει, τελείωσε. Ο συχωρεμένος έφυγε. Τώρα ο Βασιλεύς της Ελλάδας δεν είναι ο Γεώργιος, αλλά ο Παύλος ο Α’. Ο σύζυγός μου, εσύ δηλαδή, εάν δεν το έχεις καταλάβει». Η Φρειδερίκη μιλούσε χαιρέκακα προς τον σύζυγό της καθώς έβγαζε το πανάκριβο παλτό της και το άφηνε στα χέρια μιας γυναίκας από το υπηρετικό προσωπικό που στεκόταν αμίλητη πίσω της. «Και φυσικά η βασίλισσα αυτού του τόπου είμαι εγώ» μονολόγησε. «Σε άκουσα» της φώναξε με λυγμούς από το μέσα δωμάτιο ο Παύλος και έκλεισε με δύναμη την πόρτα του γραφείου του, όπου είχε αποσυρθεί για να της δείξει τη δυσαρέσκειά του.
Η Φρειδερίκη δεν του έδωσε σημασία. Προχώρησε πάνω στο παχύ χαλί και πήγε στο σαλόνι. Κάθισε, σταύρωσε τα πόδια της και τα κοίταξε με αποστροφή: «Πώς είναι δυνατόν να είμαι τόσο όμορφη και να έχω τόσο χοντρά πόδια;». Σηκώθηκε, προχώρησε σε έναν καθρέπτη και ξανακοίταξε το σημείο του σώματός της που μισούσε. «Αυτό σου βγήκε σε καλό. Εάν δεν είχες χοντρά πόδια, τώρα θα ήσουν παντρεμένη με τον Πέτρο, αλλά δεν θα ήσουν Βασίλισσα. Ποιον, τον Πέτρο, τον πρίγκιπα που έχει παντρευτεί μια κομμουνίστρια Ρωσίδα. Τον μισώ» σκέφτηκε λίγο δυνατότερα από όσο θα έπρεπε.
«Ποιον μισείς, Φρειδερίκη»; Ο Παύλος με το κεφάλι του να αρχίζει να αραιώνει από μαλλιά, είχε ακουμπήσει στην κάσα της μεγάλης ξύλινης πόρτας και κοίταζε τη γυναίκα του. «Τους κομμουνιστές» απάντησε ετοιμόλογα το πρώην μέλος της ναζιστικής Νεολαίας της Γερμανίας και νυν βασίλισσα των Ελλήνων. «Θέλω να τους εξαφανίσω από τη χώρα αυτή. Και εκείνους και τη γενιά τους»...

Παιδιά τα θύματα
Η βασίλισσα Φρειδερίκη είχε αποφασίσει πώς θα έκανε πράξη αυτό που σκέφτηκε. Θα εξαφάνιζε τους κομμουνιστές. Και εάν ο άνδρας που θαύμαζε, ο Αδόλφος Χίτλερ, δεν τα είχε καταφέρει με τους Εβραίους, εκείνη είχε κάτι διαφορετικό στο μυαλό της. Όχι τόσο αιματηρό, αλλά εξίσου σκληρό και απάνθρωπο. Θα έπαιρνε τα παιδιά όλων των ανταρτών, όλων των κομμουνιστών και θα τα έκλεινε σε ειδικές παιδουπόλεις στο πλαίσιο των Kinderdorf της χώρας της. Εκεί τα παιδάκια θα ξεπλένονταν από το μίασμα του κομμουνισμού, δεν θα γίνονταν εκκολαπτόμενοι συμμορίτες, εκδοροσφαγείς ΕΑΜοβούλγαροι κατσαπλιάδες. Θα μάθαιναν με αυστηρότατες μεθόδους τα ιδεώδη του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού.
Ένας άλλος ελληνοχριστιανικός πολιτισμός λάμβανε χώρα εκείνη την περίοδο στη Μακρόνησο και σε άλλα ξερονήσια...

Η Ιστορία δεν γράφεται με μια «Ελένη» και ένα παιδομάζωμα. Η Ιστορία γράφεται από πολλές «Ελένες» και μαζικά παιδομαζώματα.
Το 1947 οι Άγγλοι σιγά-σιγά αρχίζουν να αποχωρούν από τα ελληνικά δρώμενα, αφού αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές απαιτήσεις του νέου καθεστώτος και τη θέση τους αναλαμβάνει ένας ακόμη ισχυρότερος σύμμαχος: οι ΗΠΑ. Η στάση της ΕΣΣΔ και το περίφημο «σβαρνούτ» του Στάλιν, που με Άγγλους και Αμερικάνους χώρισαν τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής, είναι μέχρι και παγερή απέναντι στο αντάρτικο που στο όνομα ενός οράματος πολέμησε τους ναζί και τους συνεργάτες τους.

Οι ΗΠΑ ανοίγουν την κάνουλα σε έναν λαό που πεινάει, ενώ ταυτόχρονα θέλουν να εξολοθρεύσουν εντελώς τους «αντάρτες» που πλέον ονομάζονται «συμμορίτες». Εκείνους που μέχρι πριν από δυο χρόνια πολεμούσαν στο πλευρό των συμμάχων, αλλά τώρα τη θέση τους έχουν πάρει οι πρώην συνεργάτες (και οι έχοντες στάση απάθειας) των ναζί. Στις 12 Μαρτίου ο πρόεδρος των ΗΠΑ ανακοινώνει το «δόγμα Τρούμαν». Ταυτόχρονα, επειδή οι μαθημένοι στον ανταρτοπόλεμο και μπαρουτοκαπνισμένοι αντάρτες κάθε άλλο παρά εύκολος στόχος ήταν για τους Άγγλους, οι Αμερικάνοι εφαρμόζουν την τακτική της καμένης γης και των διωγμών προκειμένου να τους εγκλωβίσουν.
Τον Απρίλιο τέθηκε σε εφαρμογή από την κυβέρνηση το σχέδιο «Τέρμινους» με σκοπό την εκμηδένιση των αντάρτικων ομάδων που δρούσαν στην Κεντρική και Βόρεια Ελλάδα. Μάταια. Θα χρειαστούν πολλά «Τέρμινους» και πολλές επιχειρήσεις «Πυρσός» μαζί με μπόλικες βρισιές από Αμερικάνους αξιωματικούς προς τους αξιωματικούς του Εθνικού Στρατού για να καμφθεί το αντάρτικο. Μέχρι να αρχίσουν να πέφτουν οι ναπάλμ στον Γράμμο και το Βίτσι, ο καπεταν-Μάρκος κυριολεκτικά έκανε πλάκα με τους «εθνικόφρονες» τους οποίους καθημερινά ο Τζέιμς Βαν Φλιτ στόλιζε με διάφορα κοσμητικά επίθετα και έλεγε ότι «σπαταλούν άχρηστα τη βοήθεια των ΗΠΑ».

Το «Τέρμινους» ήταν η τακτική της καμένης γης και το άδειασμα των χωριών της υπαίθρου από τους κατοίκους τους, προκειμένου όχι μόνο να διασκορπιστούν οι συμπαθούντες το αντάρτικό, που ήταν και η πλειοψηφία του κόσμου, αλλά και οι αντάρτες να μην μπορούν να βρουν εφόδια, φαγητό και πληροφορίες από τους ντόπιους.

Χωριό Λευκοθέα, Άργος Ορεστικόν
«Πρέπει να φύγω, να ανέβω στο βουνό. Θα με περάσουν από μαχαίρι εδώ. Σε ικετεύω να προσέχεις τα παιδιά μας». Ο Κώστας Κάτσας τακτοποιούσε ένα πρόχειρο σακίδιο και μέσα έβαζε το πιστόλι Λούγκερ που ως αντάρτης του ΕΛΑΣ είχε αποσπάσει από έναν Γερμανό αξιωματικό. Η γυναίκα του, η Μαργαρίτα, με δάκρυα στα μάτια, είχε στην αγκαλιά της τον επτάχρονο Βασίλη και τη δίχρονη Ευγενία. Καθόταν απέναντί του και έγνεφε σε ό,τι της έλεγε. «Εσύ να προσέχεις, Κωστή μου, μη σε σκοτώσουν».

Ο αντάρτης γονάτισε και τους έσφιξε και τους τρεις στην αγκαλιά του. «Σας λατρεύω. Θα προσέχω, δεν θα σκοτωθώ. Βασίλη μου, να προσέχεις τη μαμά και την αδερφή σου, ναι; Και να θυμάσαι, ό,τι και να ακούσεις, γιε μου, εσείς είστε η ζωή μου. Να εδώ στην καρδιά μου βάζω τη φωτογραφία σας και κάθε πρωί θα σας μιλώ, όπου και να είμαι. Τα πρωινά να κάνεις ησυχία και μπορεί να με ακούσεις». Ο Βασίλης με κατακόκκινα ματάκια κούνησε το κεφαλάκι του καταφατικά και ο αντάρτης έβαλε τη φωτογραφία στην τσέπη του πουκαμίσου του. Τους ξαναφίλησε και με δυο δρασκελιές βγήκε από το σπίτι και χάθηκε μέσα στη νύχτα, πίσω στο βουνό. Έκλαιγε γοερά μέχρι που του κόπηκε η ανάσα. Σε λίγη ώρα ξημέρωνε.
Δεν πρέπει να είχαν περάσει δυο ώρες από το ξημέρωμα, όταν ολόκληρο το χωριό το έζωσαν χωροφύλακες και ΜΑΥδες. Άνοιγαν πόρτες, έδιναν λίγα λεπτά προθεσμία στους κατοίκους να πάρουν τα απαραίτητα και τους μετέφεραν στην κοντινότερη πόλη. Η πόρτα του σπιτιού του Κάτσα έτριξε, τα μάνταλα έσπασαν έπειτα από μερικές κλοτσιές και μέσα εισέβαλε μια ομάδα από ΜΑΥδες. Ο μικρός Βασίλης είχε αγκαλιάσει το πόδι της όρθιας μητέρας του και τους κοίταζε δίχως φόβο.

 Ευγενία φοβισμένη από τον θόρυβο έκλαιγε στην αγκαλιά της. «Πάρτε τα παιδιά έξω» είπε ο επικεφαλής και με τη βία οι πρώην συνεργάτες των Γερμανών και νυν εθνικόφρονες απέσπασαν από τη μάνα τα παιδιά που τώρα ούρλιαζαν και τα δυο. Ο Βασίλης κλοτσούσε στον αέρα και φώναζε «μαμά» μέχρι που ένα δυνατό χαστούκι έκανε το αυτί του να σφυρίξει. Το μάγουλο κοκκίνισε και ένα χέρι τον έπιασε από τα μαλλιά και τον τράβηξε έξω μαζί με την αδερφή του.

«Τα παιδιά μου, τομάρια» ούρλιαξε η Μαργαρίτα και χίμηξε προς την πόρτα. Ο υποκόπανος από το τουφέκι ενός ΜΑΥ την πέταξε πίσω. Της έσπασε τα δόντια και το στόμα της έγινε μια πληγή. «Σε θυμάμαι εσένα» γύρισε και είπε σε εκείνον που τη χτύπησε. «Είχες γερμανοντυθεί». Τον έφτυσε στο πρόσωπο μαζί με σάλια, αίμα και κομμάτια από δόντια.

Την ώρα που ο μικρούλης Βασίλης καθόταν στο φορτηγό της Χωροφυλακής με την Ευγενία στην αγκαλιά του, δίπλα σε άλλους τρομαγμένους συγχωριανούς του, ο επικεφαλής των ΜΑΥδων ρωτούσε μέσα στο σπίτι τη Μαργαρίτα που βρισκόταν ο άνδρας της. Όταν το φορτηγό έπαιρνε τη στροφή της κατηφόρας για να βγει από το χωριό, ο ΜΑΥς έμπηγε βασανιστικά αργά το ακονισμένο του μαχαίρι στον λαιμό της γυναίκας που σφάδαζε από την αγωνία του θανάτου. Ύστερα έφτυσε πάνω στο πτώμα της, σκούπισε τη λάμα στο παντελόνι του και έκλεισε την κατεστραμμένη πόρτα πίσω του.
Ο Βασίλης μαζί με την αδερφούλα του οδηγήθηκαν σε ένα από τα 52 «ιδρύματα» της Φρειδερίκης που η ίδια αποκαλούσε «Παιδουπόλεις» και ο κόσμος τα έλεγε «ιδρύματα της Φρείκης».

Απαράδεκτη
Η κατάσταση που επικρατούσε στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης μπορεί να χαρακτηριστεί με δυο λέξεις: Απαράδεκτη και απάνθρωπη. Σε μικρά παιδιά που το μεγαλύτερο ήταν μέχρι 16 ετών γινόταν μια άθλια κατήχηση που ισοπέδωνε τους γονείς τους και ό,τι εκείνοι είχαν κάνει. Οι συνθήκες εκπαίδευσης δεν άγγιζαν καν τις συνθήκες εκπαίδευσης σε σχολεία της Νοτίου Αφρικής, εκεί όπου η Φρειδερίκη είχε μεταβεί με τον σύζυγό της κατά τη διάρκεια του πολέμου για «μεγαλύτερη ασφάλεια», την ώρα που στα βουνά και τις πόλεις της Ελλάδας οι άνθρωποι δολοφονούνταν ή έδιναν το αίμα τους για την ελευθερία.

Δεν είναι τυχαίο ότι κανένα απ’ τα έγκλειστα παιδιά όχι μόνο δεν πήγε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά δεν τέλειωσε καν τη δευτεροβάθμια. Ένας ελάχιστος αριθμός κοριτσιών πήγε μέχρι την 3η τάξη του Γυμνασίου. (Υπολογίζεται στο 4%).
Η Φρειδερίκη και οι άλλες 72 κυρίες της καλής κοινωνίας, που συνέδραμαν στη δημιουργία των παιδουπόλεων, μάλλον δεν είχαν αγαθές προθέσεις για αυτά τα παιδιά. Μάλλον τα ήθελαν αμόρφωτα και ανίκανα να αντεπεξέλθουν στη μετέπειτα ζωή. Όταν κάποιο παιδάκι δεν περνούσε το όριο των 172 βαθμών τον χρόνο, τότε «κοβόταν» από αυτό το... πανεπιστήμιο και οι υπεύθυνοι το έστελναν να εργαστεί σε διάφορα μεγάλα εργοστάσια καπνού ή υφαντουργίας, οι ιδιοκτήτες των οποίων τα δημιούργησαν με τα χρήματα του δόγματος Τρούμαν σε μια μεταπολεμική Ελλάδα που ζούσε στον εμφύλιο και έγλειφε τις πληγές της. Παιδάκια μετατράπηκαν σε φτηνή εργατική δύναμη

Επίσης σε πολλές περιπτώσεις, οικογένειες της «υψηλής» κοινωνίας επισκέπτονταν τις παιδουπόλεις για να αγοράσουν, στην κυριολεξία, υπηρετικό προσωπικό. Μαύρη σελίδα και οι εκατοντάδες παράνομες υιοθεσίες που έγιναν. Την επόμενη μέρα της υιοθεσίας το παιδί έφευγε για Αμερική για να ζήσει με τη νέα του οικογένεια. Όλα αυτά με το αζημίωτο και ενώ πολλά από αυτά τα παιδιά είχαν κάποιον συγγενή εν ζωή.
Η συνήθης τιμή για παράνομη υιοθεσία ήταν 4.000 δολάρια το κεφάλι. Και εάν κάποτε, έπειτα από χρόνια, ένας γονιός γυρνούσε από την εξορία ή τις χώρες του ανατολικού μπλοκ και ζητούσε το παιδί του, εισέπραττε την απάντηση: «Πέθανε». Όσα παιδάκια ήταν σαν τον Βασίλη και δεν συνετίζονταν υπήρχαν και άλλοι τρόποι. Τα περιστατικά κακοποίησης ανηλίκων και ξυλοδαρμών είχαν και αυτά τη θέση τους στον μακρύ κατάλογο της φρίκης των παιδουπόλεων της βασίλισσας.

Ο Γιώργος Χατζάτογλου, ένα από τα παιδιά του παιδομαζώματος της Φρειδερίκης, περιγράφει:
«Το στρατόπεδο είχε φρουρά και ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα 4 μέτρα ύψος. Υπήρχαν παιδιά ηλικίας από 2 μέχρι 16, που έκλαιγαν γιατί είχαν με τη βία αποχωριστεί απ’ τους γονείς τους. Μέναμε σε τολ, που το καλοκαίρι οι λαμαρίνες τους καίγανε και το χειμώνα πάγωναν. Κοιμόμασταν σε σιδερένια κρεβάτια, σε τρεις σειρές και χωρισμένα κατά 25άδες. Με την άφιξή μας στην παιδούπολη στο Καστρί, μας μοίρασαν στρατιωτικές φόρμες. Πρώτο μέλημά τους ήταν να μας στείλουν ιεροκήρυκα, να δημιουργήσουν κατηχητικά και στελέχη προσκόπων. Θυμάμαι ότι σε όλους τους τοίχους ήταν ζωγραφισμένη μια μορφή ενός αγριανθρώπου γενειοφόρου με μια χατζάρα στο στόμα, που έσταζε αίμα, να αρπάζει απ’ την αγκαλιά της μάνας το παιδί της. Επίσης, στους τοίχους υπήρχαν συνθήματα για το έθνος και τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα γίνονταν η διαπαιδαγώγηση και η νουθέτηση για τη “μάνα μας” τη βασίλισσα. Νύχτα - μέρα αυτά διαρκώς μας έλεγαν».
Η Σταυρούλα Ιωάννου πέρασε και αυτή από τη φρίκη της παιδούπολης: «Μας είχανε μαζεμένα μια μέρα όλα μαζί στην Αθήνα. Ήταν Γενάρης ή Φλεβάρης και χιόνιζε αραιά, αλλά το κρύο τρύπαγε ώς το μεδούλι. Έκοβες καρφί. Μας είχαν στοιβαγμένα σε σειρά δίπλα στον δρόμο με τις στολές μας για να χαιρετίσουμε τη Φρειδερίκη που θα περνούσε με το αυτοκίνητο από μπροστά μας. Τουρτουρίζαμε και μπλαβιάζαμε δύο ώρες όρθια και μερικά κορίτσια είχαν και πυρετό. Μετά ήρθε και ο υπεύθυνος κι εμείς κάτσαμε “προσοχή”. “Έρχεται η Βασίλισσά μας” μας είπε και μας ορμήνεψε να φωνάξουμε “μάνα, μάνα” όταν τη δούμε. Αργότερα πέρασε το αμάξι της και την είδαμε μέσα με τη γούνα της και τα γάντια της και φωνάξαμε όπως μας είπαν, αλλά εκείνη δεν γύρισε καν να μας χαιρετίσει...».

Γράμμος, 25 Αυγούστου 1949, ξημέρωμα
Ο Κωστής Κάτσας βρισκόταν στο χαράκωμά του και είχε «πιάτο» όλη την πλευρά του βουνού. Τις προηγούμενες ημέρες είχε καταφέρει μαζί με τους ελάχιστους πλέον συντρόφους του να τρέψει σε άτακτη φυγή, όσες φορές το επιχείρησαν, τόσο τα ΛΟΚ όσο και τους στρατιώτες του Εθνικού Στρατού.
Μόλις είδε τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να ξεπροβάλλουν πίσω από το θεόρατο βουνό, σκέφτηκε πως ήταν η ώρα για το «ραντεβού - υπόσχεσή» του. Πήγε πίσω, λίγα μέτρα μέσα στο δάσος, και έβγαλε τη φθαρμένη και τσαλακωμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία από την τσέπη του βρόμικου πουκαμίσου του. Χάιδεψε με τα άγρια δάχτυλά του τα προσωπάκια του Βασίλη και της Ευγενίας. Βούρκωσε. Άρχισε να ψιθυρίζει στον γιο του, λες και τον άκουγε. Λόγια τρυφερά, λόγια γλυκά. Με την ανάστροφη του άλλου του χεριού που βαστούσε το δίκοχο του Δημοκρατικού Στρατού, σκούπισε τα δάκρυά του.

Ο Κώστας δεν άκουσε τον μακρινό βόμβο από αεροπλάνα που όλο και πλησίαζε στην πλαγιά που βρισκόταν. Δεν άκουσε καν τους συντρόφους του που φώναξαν: «Βαρελάκια». Η ναπάλμ έπεσε λίγα μέτρα μακριά του. Ρούφηξε όλο το οξυγόνο από την ατμόσφαιρα και το έβγαλε με ορμή σε μια τεράστια υγρή φλόγα που κατέκαψε τα πάντα. Εκείνος πρόλαβε μόνο να σφίξει τη φωτογραφία στο χέρι του και να σκύψει.
Μια εβδομάδα αργότερα στρατιώτες του Εθνικού Στρατού βρήκαν σε κείνη την καμένη πλαγιά λίγα απανθρακωμένα πτώματα. Ένα βρισκόταν πιο πίσω, κουλουριασμένο και γυμνό. Σαν από θαύμα μέσα στην κλειστή παλάμη του βαστούσε μια φωτογραφία που δεν είχε καεί...

ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΛΕΒΕΝΤΟΓΙAΝΝΗΣ
Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1956 στις 09-02-2017

Σαν σήμερα 15 Φλεβάρη 1952 άρχισε η δεύτερη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη

Με το «στοιχείο» των ασυρμάτων που στις 14/11/1951 ανακαλύφθηκαν από την Ασφάλεια στη βίλα «Αύρα», αρχίζει στις 15 Φλεβάρη 1952 η δεύτερη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη και ακόμα 28 κομμουνιστών, με την κατηγορία της «διενέργειας κατασκοπείας κατά των συμφερόντων του κράτους» (πρόκειται για το Μεταξικό νόμο 375/1936).

Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΚΗ

O Nίκος Mπελογιάννης γεννήθηκε το 1915 στην Aμαλιάδα, όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. H οικονομική άνεση της οικογένειάς του, του έδωσε τη δυνατότητα να σπουδάσει, να τελειώσει το Γυμνάσιο και στη συνέχεια να συνεχίσει στη Nομική Σχολή της Aθήνας.
Nωρίς ήρθε σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες αλλά και τα μεγάλα αγροτικά προβλήματα της περιοχής μαζί με το αγροτοσυνδικαλιστικό κίνημα εκείνης της περιόδου. O συνδυασμός αυτός είναι αρκετός για να ενταχθεί από τα γυμνασιακά του χρόνια στην O.K.N.E., ενώ το 1934 γίνεται μέλος του K.K.E . Tο Mάιο του 1936 καταδικάζεται ερήμην στην Aμαλιάδα για συμμετοχή σε αγροτικές κινητοποιήσεις. Για τη συμμετοχή του, φοιτητής της Nομικής πλέον, στο Aντιφασιστικό Mέτωπο συλλαμβάνεται και εκτοπίζεται στην Ίο. Aυτή ήταν η πρώτη του εξορία, η οποία διήρκεσε λίγο καιρό, αφού πήρε χάρη. Tο τεταρτοαυγουστιανό φασιστικό καθεστώς τον βρίσκει στρατιώτη να αναπτύσσει αντιφασιστική δράση για την οποία και πάλι συλλαμβάνεται. Kαταδικάζεται από το στρατοδικείο σε φυλακή και εξορία. Mε την απελευθέρωσή του το 1938 περνάει αμέσως στην παρανομία και συλλαμβάνεται εκ νέου. H ναζιστική κατοχή τον βρίσκει στη φυλακή. Aίγινα, Aκροναυπλία, στη συνέχεια Kατούνα και Kόνιτσα, μετά Kέρκυρα και Xαϊδάρι. Tο 1943, άρρωστος, μεταφέρεται στο νοσοκομείο «Σωτηρία», απ’ όπου καταφέρνει να αποδράσει.

Πρώτα ηγετικό στέλεχος του E.A.M. Πελοποννήσου και μετά υπεύθυνος διαφωτιστής στο κόμμα. H δράση του αγκαλιάζει ολη την Πελοπόννησο. Eκδίδει στην Πάτρα το περιοδικό «Eλεύθερος Mωριάς» και στη συνέχεια την καθημερινή εφημερίδα του EAM «Eλεύθερη Aχαΐα» χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Πέτρος Φλογαΐτης. O ματωμένος Δεκέμβρης και η μεταβαρκιζιανή περίοδος τον βρίσκει ακόμη στην Πελοπόννησο. Tο 1947 τα πολιτικά του καθήκοντα τον οδηγούν στη Στερεά Eλλάδα. Συμμετέχει στο Γενικό Eπιτελείο του Δημοκρατικού Στρατού Eλλάδας (Δ.Σ.E.) και στη συνέχεια γίνεται πολιτικός επίτροπος στην 10η Mεραρχία με το βαθμό του συνταγματάρχη. Eίναι πλέον αναπληρωματικό μέλος της K.E. του KKE. Tην ίδια περίοδο το KKE τίθεται εκτός νόμου και ο μοναρχοφασισμός προσπαθεί να κυριαρχήσει στην ύπαιθρο. Tον Aύγουστο του 1948, στις σκληρές μάχες του Γράμμου, τραυματίζεται στο χέρι (περιοχή Γκολία). Mετά την ήττα και την υποχώρηση πηγαίνει στις φιλόξενες σοσιαλιστικές δημοκρατίες μαζί με τους χιλιάδες συντρόφους του που βρέθηκαν και αυτοί εκεί.Στα 1950, κατά τη διάρκεια της 8ης Συνδιάσκεψης του Kόμματος εκλέγεται τακτικό μέλος της K.E. Eίναι η περίοδος όπου το K.K.E., με βάση τους στόχους του και τις σκληρές συνθήκες που επικρατούν στην Eλλάδα, αποφασίζει να σταλούν στελέχη στην προοπτική της ανασυγκρότησης και της υλοποίησης των αποφάσεων του κόμματος στην Eλλάδα, για την οργάνωση και καθοδήγηση των οικονομικών και πολιτικών αγώνων της εργατικής τάξης, στις δύσκολες συνθήκες της παρανομίας. Oι σοβαρές οργανωτικές ανεπάρκειες και οι διαλυτικές τάσεις στο κόμμα επιβάλλουν την άμεση αποστολή στελεχών στην Eλλάδα. Mαζί μ’ αυτή και ο N. Mπελογιάννης κατεβαίνει παράνομα στην Eλλάδα. Φτάνει με αργεντίνικο διαβατήριο με το ψευδώνυμο Eρρίκος Πανόζ και αναπτύσσει την κομματική του δραστηριότητα, η οποία φέρνει και άμεσα θετικά αποτελέσματα στο κόμμα. Mετά έξι μήνες από την επάνοδο, το Δεκέμβρη του 1950, συλλαμβάνεται.

H αστυνομική τρομοκρατία φουντώνει, στήνονται στρατοδικεία και γίνονται μαζικές συλλήψεις κομμουνιστών κι άλλων προοδευτικών ανθρώπων. H πρώτη δίκη του N. Mπελογιάννη και των 92 συντρόφων του άρχισε στις 19 Oχτώβρη του 1951. Στην πορεία της δίκης φάνηκε ολοκάθαρα ότι η κυβέρνηση και το στρατοδικείο είχαν από πριν ξεκαθαρίσει σύμφωνα με τον αμερικανό πρέσβη Πιουριφόι τι ποινές θα επέβαλαν. Xαρακτηριστικός ήταν ο τρόπος που διηύθυνε ο στρατοδίκης πρόεδρος τη δίκη. Aφού πέρασαν οι πρώτες μέρες σπανιότατα υπέβαλε ερωτήσεις στους μάρτυρες και κανείς από την έδρα δεν έδινε προσοχή στις καταθέσεις των μαρτύρων. Mε αυτό τον τρόπο, σε μια δίκη που κρίνονταν 93 άνθρωποι και όπου έπρεπε να εξεταστούν 153 μάρτυρες, να απολογηθούν οι κατηγορούμενοι και να μιλήσουν οι συνήγοροι, έβγαλαν την απόφασή τους σε 25 ημέρες. Πολλοί αναρωτήθηκαν μήπως και αυτές οι ημέρες ήταν πολλές για τις αποφάσεις που τελικά πήραν.

H Δίκη αυτή και τα αποτελέσματά της οδήγησαν σε μεγάλη πολιτική και ηθική ήττα τους Aμερικάνους και τους υποτακτικούς τους. Στη δίκη αποκαλύφτηκε όλη η κτηνωδία του μοναρχοφασισμού. Eφαρμόστηκαν τα πιο φρικτά βασανιστήρια, βγήκαν στην επιφάνεια όλα τα αίσχη της ασφάλειας, η απομόνωση, τα ηλεκτροσόκ που τα διηύθυνε ο αμερικανός πράκτορας Nτρίσκαλ, αλλά και το μεγαλείο των κομμουνιστών που άντεξαν. Στις 15 Nοέμβρη ο πρόεδρος του εκτάκτου στρατοδικείου, Aντισυνταγματάρχης Aνδρέας Σταυρόπουλος, ανακοινώνει την ετυμηγορία, πλαισιωμένος από τους στρατοδίκες Γεώργιο Παπαδόπουλο ( τον μετέπειτα δικτάτορα), N. Kομνηνό, Γ. Kορακάκη και Θ. Kυριακόπουλο. H απόφαση εκδίδεται καταδικαστική. Στην ποινή του θανάτου καταδικάζονται οι Mπελογιάννης N., Iωαννίδου Έλλη, Γραμμένος Στ., Γεωργιάδου Θ., Kαλοφωλιά Δ. -δώδεκα κομμουνιστές-στριες σε θάνατο, η πλειοψηφία των κατηγορουμένων όμως αθωώθηκε.

Μερικές μέρες μετά θα ανακαλυφθούν στην Γλυφάδα και την Καλλιθέα ασύρματοι σε γιάφκα του ΚΚΕ από τους οποίους τα μέλη στην Ελλάδα έρχονταν σε επαφή με μέλη στο εξωτερικό.

Στα τέλη του Ιανουαρίου του 1952, ο Μπελογιάννης μεταφέρεται ξανά στην γενική ασφάλεια στην Αθήνα. Ο γενικός διευθυντής της ασφάλειας Ι. Πανόπουλος θα καλέσει τον Μπελογιάννης στο γραφείο του και θα του πει: » Για την δική σου αξιοπρέπεια και την δική μας, δεν σου ζητάμε δήλωση. Σου ζητάμε μόνο να προσχωρήσεις σε εμάς και αύριο θα γίνεις και υπουργός!» Στην συνέχεια του υπογραμμίζει ότι δεν θέλει να του αποκαλύψει πρόσωπα και πράγματα. Ο Μπελογιάννης φυσικά αρνείται με χαμόγελο.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΚΗ

Στις 15 Φεβρουαρίου, ο Νίκος Μπελογιάννης θα παραπεμφθεί εκ νέου σε δίκη, μαζί με ακόμα 28 συντρόφους του για κατασκοπία, με βάση τον νόμο 375 του 1936. Η βάση της κατηγορίας είναι οι ασύρματοι που έχουν βρεθεί. Ο υπεύθυνος των ασυρμάτων Ν. Βαβούδης αυτοκτονεί σε κρύπτη του σπιτιού του Νίκου Καλούμενου στην οδό Λυκούργου 13 στην Καλλιθέα. Ο Βαβούδης είχε πολλές φορές δηλώσει ότι δεν θα έπεφτε ποτέ ζωντανός στα χέρια του εχθρού. Ο Νίκος Μπελογιάννης στην νέα δίκη του θα αντικρούσει με πυγμή όλες τις κατηγορίες. Μιλάει για δίκες σκοπιμότητας, που έχουν ως απώτερο στόχο, την συντήρηση του κλίματος ανωμαλίας στην χώρα. Αργότερα θα τονίσει υπερασπιζόμενος τον εαυτό του, τους αγώνες του ΚΚΕ για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας .
Ξεχωριστή στιγμή, η ώρα της απολογίας του Ν. Μπελογιάννη:«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ».«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».«Θα έλεγα ότι “δε μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου”, γιατί ο κόσμος το ‘χει τούμπανο τι ρόλο παίζουν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα. Και εδώ μέσα αποδείχτηκε ο ρόλος τους, ακόμη και στις ανακρίσεις της Ασφάλειας. Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα (…). Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν’ ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ’ έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;».«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει στο λαό βαθιές ρίζες. Συνδέεται μαζί του με ακατάλυτους δεσμούς αίματος και δεν μπορεί κανείς να το εξοντώσει ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα. Ο στόχος μας ήταν και είναι να προστατέψουμε τα συμφέροντα του λαού και της χώρας μας…»«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω».

«Την ευθύνη για το ότι η ελληνική γη είναι σπαρμένη με τάφους και ερείπια, τη φέρουν μόνο οι ξένοι ιμπεριαλιστές και οι Έλληνες υπηρέτες τους…» «Εμείς πιστεύουμε στην ορθότητα της θεωρίας, που γέννησαν τα μυαλά των πιο πρωτοπόρων ανθρώπων. Και το νόημα του αγώνα μας είναι η θεωρία αυτή να γίνει πραγματικότητα τόσο για την Ελλάδα όσο και για όλο τον κόσμο…» «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».«Οι οργανωτές αυτής της δίκης, ντόπιοι και ξένοι, κατέβαλα πρωτοφανείς προσπάθειες για να κατασυκοφαντήσουν τον αγώνα του ΚΚΕ, χωρίς να διστάσουν ούτε μπροστά στη διαστρέβλωση γνωστών κειμένων. Απέναντι σ’ αυτές τις προσπάθειες εμείς βρεθήκαμε τελείως ανυπεράσπιστοι, γιατί μέσα στα απομονωτήρια της ασφάλειας δε μας δόθηκε καθόλου ο χρόνος και η δυνατότητα να μελετήσουμε και να συγκεντρώσουμε τα απαραίτητα για την υπεράσπισή μας στοιχεία. Έτσι υποχρεωθήκαμε να παλέψουμε κάτω από απαράδεχτα άνισους όρους. Αλλά παρ’ όλα αυτά, αποδείχτηκε ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα πατριωτικό, με τίτλους εθνικούς, που κανένα άλλο κόμμα δεν έχει να παρουσιάσει. Γιατί στο βωμό της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας της Ελλάδος έχει προσφέρει φοβερές εκατόμβες. Και αν δεν υπήρχαν σήμερα οι έμποροι και οι κάπηλοι του μίσους, η συμβολή του ΚΚΕ στην ειρήνευση του τόπου θα είχε εκτιμηθεί όχι μόνο από τους φίλους, αλλά και από τους τίμιους και καλόπιστους αντιπάλους μας. Γι’ αυτό οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος δε δολοφονούν εμάς. Δολοφονούν την ειρήνευση και την τιμή της Ελλάδος».

Την 1η Μαρτίου του 1952, το διαρκές στρατοδικείο Αθηνών αποσύρεται για να εκδώσει την τελική του απόφαση. Μετά από τρεισήμισι ώρες, στη μία το μεσημέρι, εκδίδεται η απόφαση. Οκτώ από τους κατηγορούμενους καταδικάζονται σε θάνατο. Οι υπόλοιποι 21 σε βαριές ποινές φυλάκισης. Οι κατηγορούμενοι που μέχρι τότε βρίσκονται στις φυλακές Καλλιθέας μαθαίνουν τα νέα από την γραμματεία του στρατοδικείου.

Παγκοσμίως οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης είναι καταιγιστικές.  Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο διαμαρτύρονται για την επικείμενη εκτέλεσή τους.

Στις 25 Μαρτίου του 52, οι κρατούμενοι έπεσαν να κοιμηθούν. Κοιμόντουσαν με τα ρούχα συνήθως αφού από στιγμή σε στιγμή ανέμεναν τον θάνατο. Όμως τώρα ήταν Σάββατο και γνώριζαν καλά ότι Κυριακή δεν γίνονταν εκτελέσεις. Κατά τις 2:30 ξημέρωμα Κυριακής το κρατητήριο φωτίζεται. Ο Μπελογιάννης πετιέται όρθιος. Ένας φύλακας του ανοίγει την πόρτα, ο Μπελογιάννης τον ρωτά:

«Πάμε για καθαρό αέρα;» 
«Ναι Νίκο, πάτε για εκτέλεση..»

Πρώτος βγαίνει ο Μπελογιάννης, μετά ο Μπάτσης. Του Λαζαρίδη του είπαν: «Εσύ κάτσε». Από τους 8 καταδικασμένους σε θάνατο πήραν μόνο τους Νίκο Μπελογιάννη, Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο και τον Δημήτρη Μπάτση. Τον Λαζαρίδη τον άφησαν λόγω ηλικίας και την Έλλη Παππά, παρά το ότι είχε ζητήσει να μην εξαιρεθεί και να πεθάνει με τον Μπελογιάννη, την άφησαν λόγω της προχωρημένης της εγκυμοσύνης.

Στις 3:48, η κλούβα με την φάλαγγα αυτοκινήτων που μεταφέρει τους μελλοθάνατους, φθάνει στο Γουδί πίσω από το Σωτηρία. Στις 4 όλοι βρίσκονται στις θέσεις τους. Εικοσιτέσσερις κάννες σημαδεύουν τέσσερα κορμιά που μέσα τους χωρούσε όλη η δύναμη και η αξιοπρέπεια ενός λαού.

Στις 4:12, δίνεται η χαριστική βολή… 

Oι δυνάμεις της αμερικανοκρατίας και της υποτέλειας εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη, μα η ανυπέρβλητη στάση του στο δικαστήριο και στο εκτελεστικό απόσπασμα, το παράδειγμα του Μπελογιάννη, άφησε αθάνατες παρακαταθήκες, για το λαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, για τον Αγώνα που συνεχίζεται!

«Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.
Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώνει».

prologos.gr

Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο γύρω τους και κυρίως τον εαυτό τους.

Πολλές φορές πάνω στην κούρασή μας, ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε πράγματα που δε θα έπρεπε να πούμε. Τα παιδιά όμως δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη διαφορά μεταξύ του τι κάνουν και του τι είναι. Έτσι λοιπόν όταν μέσα στον εκνευρισμό μας αποκαλούμε το παιδί μας «κακομαθημένο», «παλιόπαιδο», «τεμπέλη» ή οτιδήποτε αρνητικό, επειδή έκανε κάτι που δε θα έπρεπε να έχει κάνει, οι λέξεις αυτές γίνονται σπόροι που φυτεύονται μέσα στο μυαλό του. Οι σπόροι τελικά φυτρώνουν και τα αρνητικά αυτά χαρακτηριστικά γίνονται ακόμα μεγαλύτερα.

Σκοπός όμως αυτού του post, δεν είναι να μας γεμίσει με τύψεις για όσα αρνητικά μπορεί να έχουμε πει ως τώρα. Σκοπός είναι να μας δώσει τροφή για σκέψη και να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε πώς μπορούμε να βελτιωθούμε ώστε να γίνουμε καλύτεροι γονείς.

Πενήντα θετικές φράσεις για να λέμε στα παιδιά μας

Ποιες θετικές φράσεις όμως – αντί για αρνητικές – μπορούμε να «φυτέψουμε», ώστε να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας; Τι μπορούμε να τους λέμε σε τακτική βάση, ώστε να καταλάβουν ότι τα αγαπάμε, ότι σεβόμαστε την προσωπικότητά τους και ότι πιστεύουμε στο μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους; Να κάποιες ιδέες:

1. Μου αρέσει να σε βλέπω να χαμογελάς.
2. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου.
3. Πήρες σπουδαία απόφαση.
4. Ευχαριστώ που μου το είπες.
5. Είμαι περήφανη για σένα.
6. Μου αρέσει να περνάμε χρόνο μαζί.
7. Μου αρέσουν οι φίλοι σου.
8. Ποια ήταν η αγαπημένη στιγμή της ημέρας σου;
9. Θες να κάνουμε κάτι οι δυο μας;
10. Ποια είναι η γνώμη σου;
11. Πιστεύω σε σένα.
12. Η δασκάλα σου πιστεύει σε σένα.
13. Μου αρέσει να σε βλέπω να παίζεις.
14. Μου αρέσει να σε βλέπω να αθλείσαι.
15. Θα τα καταφέρεις, το ξέρω.
16. Σου έχω μια έκπληξη!
17. Εσύ πώς το βλέπεις; Εξήγησέ μου τη δική σου πλευρά.
18. Χαίρομαι που σε βλέπω χαρούμενο/η!
19. Δεν τρέχει τίποτα, όλοι κάνουμε λάθη.
20. Έφτιαξα το αγαπημένο σου φαγητό!
21. Έκανες σπουδαία δουλειά. Πρέπει να είσαι περήφανος/η για τον εαυτό σου.
22. Το αξίζεις.
23. Καταπληκτική ιδέα!
24. Σε ευχαριστώ που με βοηθάς.
25. Με κάνεις και γελάω.
26. Δεν παίζεσαι!
27. Σε εμπιστεύομαι.
28. Είσαι σπουδαίος φίλος/φίλη. Οι φίλοι σου είναι τυχεροί που σε έχουν.
29. Μπορείς να μου λες τα πάντα.
30. Θα είμαι πάντα δίπλα σου.
31. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;
32. Μου έλειψες.
33. Για πες μου περισσότερα…
34. Σε όλους μας έχει συμβεί.
35. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.
36. Η γνώμη σου είναι σημαντική. Να τη λες!
37. Δεν είναι κακό να λες όχι.
38. Η μέρα που γεννήθηκες ήταν μία από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.
49. Είσαι σπουδαίο παιδί.
40. Τι σου λέει το ένστικτό σου;
41. Τι σου λέει το σώμα σου;
42. Σε ευχαριστώ.
43. Πιστεύω ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο.
44. Σε ακούω. Σε προσέχω.
45. Θες να το συζητήσουμε;
46. Είναι δική σου απόφαση.
47. Συγνώμη. Δεν έπρεπε να αντιδράσω έτσι.
48. Τι μπορώ να κάνω για να γίνω καλύτερη μαμά (ή μπαμπάς) για σένα;
49. Σε αγαπώ.
50. Θα σε αγαπώ ό,τι κι αν γίνει.

Τα λόγια μας έχουν δύναμη. Ας επιλέξουμε προσεκτικά τι λέμε και ας αναπτύξουμε μια υπέροχη σχέση με τα πιο υπέροχα πλάσματα της ζωής μας. – See more at: http://newsone.gr/paraxena/768804-50-thetikes-phraseis-gia-na-leme-sta-paidia-mas#sthash.no28ZhrI.dpuf

   
Ιταλός αστρονόμος και φυσικομαθηματικός, που συνέβαλε αποφασιστικά στην εξέλιξη της επιστημονικής σκέψης. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και ο Στίβεν Χόκινγκ τον έχουν χαρακτηρίσει ως «τον πατέρα της σύγχρονης επιστήμης».

Ο Γκαλιλέο Γκαλιλέι (Galileo Galilei) γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1564 στην Πίζα. Ήταν ένα από τα έξι παιδιά του μουσικού Βιτσέντζο Γκαλιλέι (1520-1591) και της Τζούλια Αμανάτι. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο μοναστήρι Βολομπρόζα, κοντά στη Φλωρεντία και στη συνέχεια σπούδασε φυσικομαθηματικά στα πανεπιστήμια της Φλωρεντίας και της Πίζας, χωρίς να πάρει πτυχίο, ελλείψει χρηματικών πόρων.

Ήταν 18 ετών, όταν μια μέρα στη Μητρόπολη της Πίζας παρατήρησε τυχαία τις αιωρήσεις ενός πολυελαίου, που από απροσεξία χτύπησε κάποιος εργάτης κατά την επισκευή της εκκλησίας. Πολλοί άνθρωποι είχαν δει ως τότε σε εκκλησίες πολυελαίους να αιωρούνται, αλλά κανένας δεν έδωσε στο γεγονός αυτό τη πρέπουσα σημασία, ούτε κι έβγαλε κάποιο χρήσιμο συμπέρασμα. Ο νεαρός, όμως, Γαλιλαίος πρόσεξε το γεγονός, μελέτησε το φαινόμενο και διατύπωσε το νόμο, ότι «οι μικρές αιωρήσεις είναι ισόχρονες». Στο νόμο αυτό στηρίχθηκε αργότερα ο ολλανδός αστρονόμος Κρίστιαν Χόιχενς, για να κατασκευάσει το πρώτο ρολόι με εκκρεμές.

Ο Γαλιλαίος επιδεικνύει το τηλεσκόπιό τουΛίγο αργότερα, το 1609, ο Γαλιλαίος ανακάλυπτε το τηλεσκόπιο, που ο ίδιος τελειοποίησε αρκετά. Και σε ηλικία 25 ετών γινόταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πάδουας για μια μελέτη του σχετικά με το κέντρο βάρους των στερεών σωμάτων. Με το τηλεσκόπιό του έκανε σπουδαιότατες αστρονομικές παρατηρήσεις και επιβεβαίωσε τη θεωρία, που είχε διατυπώσει 60 χρόνια νωρίτερα ο πολωνός μαθηματικός Κοπέρνικος, ότι η γη κινείται γύρω από τον ήλιο, αντίθετα με ό,τι πιστευόταν έως τότε.

Οι παρατηρήσεις και οι ανακοινώσεις του Γαλιλαίου δημιούργησαν πραγματική επανάσταση στην εποχή του και, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσαν ζωηρότατη αντίδραση από ακαδημαϊκούς, αλλά και εκκλησιαστικούς κύκλους, που τον κατηγόρησαν ως απατεώνα και αιρετικό. Ο Γαλιλαίος, όμως, χωρίς καθόλου να πτοηθεί, τους προσκάλεσε να παραστούν σε δημόσια επίδειξη των πειραμάτων του. Το αποτέλεσμα ήταν να θριαμβεύσει η αλήθεια, να αποστομωθούν οι κατήγοροί του και ο Γαλιλαίος να συνεχίσει τη διδασκαλία του με μεγαλύτερο τώρα θάρρος.

Όσο, όμως, απλωνόταν η φήμη και η διδασκαλία του, τόσο σφοδρότερες και συκοφαντικότερες γίνονταν οι επιθέσεις των αντιφρονούντων εναντίον του. Στις 5 Μαρτίου 1616 πέτυχαν απόφαση της επίσημης εκκλησίας, με την οποία έθεσαν το βιβλίο του σε απαγόρευση και το περιέλαβαν στον «Πίνακα των απαγορευμένων βιβλίων» (Index librorum prohibitorum).

Ο Γαλιλαίος ενώπιον της Ιεράς ΕξέτασηςΤέλος, κατόρθωσαν να σύρουν τον Γαλλιλαίο ενώπιον του δικαστηρίου της Ιερής Εξέτασης, με την κατηγορία ότι ήταν αιρετικός, γιατί τάχα η διδασκαλία του για την κίνηση της γης ήταν αντίθετη με την Αγία Γραφή. Και τότε ο Γαλιλαίος, για να αποφύγει το θάνατο στην πυρά, αναγκάσθηκε να αναιρέσει και ν’ απαρνηθεί τη διδασκαλία του. Λέγεται, μάλιστα, πως μόλις απέφυγε το θάνατο, γύρισε το κεφάλι του στην άλλη πλευρά και ψιθύρισε «και όμως κινείται», εννοώντας ότι η αλήθεια παραμένει πάντοτε αλήθεια, ότι κι αν κάνουν οι άνθρωποι. Παρά την αναίρεση της διδασκαλίας του, ο Γαλιλαίος καταδικάσθηκε και σε φυλάκιση (21 Ιουνίου 1633), την οποία ο Πάπας μετέτρεψε σε κατ’ οίκον περιορισμό, ο οποίος διατηρήθηκε για τα επόμενα επτά χρόνια.

Το 1637, ο Γαλιλαίος έχασε το φως του, αλλά πρόλαβε να κάνει την τελευταία του ανακάλυψη, όταν με το τηλεσκόπιό του παρατήρησε τις ημερήσιες ταλαντώσεις της Σελήνης περί τον άξονά της.

Στην προσωπική του ζωή, ο Γαλιλαίος δεν νυμφεύθηκε ποτέ. Από την ερωμένη του Μαρίνα Γκάμπα (1570-1612) απέκτησε τρία παιδιά: τη Μαρία και τη Λιβία, που έγιναν καλόγριες και τον Βιτσέντζο, που έγινε μουσικός, όπως και ο παππούς του.

Ο Γκαλιλέο Γκαλιλέι πέθανε στις 8 Ιανουαρίου 1642 στο Αρτσέτρι της Τοσκάνης, σε ηλικία 77 ετών.

Η σημαντικότερη προσφορά του Γαλιλαίου στην επιστήμη είναι οι ανακαλύψεις του σχετικά με το τηλεσκόπιο, που διεύρυναν το ορατό Σύμπαν. Σημαντική είναι η συνεισφορά του στην καθιέρωση της Μηχανικής, ως ιδιαίτερης επιστήμης και στην πρώτη διατύπωσης των νόμων της Κινηματικής.
sansimera.gr

Οι δαπάνες για εξοπλισμούς αυξήθηκαν παγκοσμίως - Ποιες χώρες ξόδεψαν τα περισσότερα


Οι στρατιωτικές δαπάνες στον κόσμο αυξήθηκαν πέρυσι με τον μεγαλύτερο ρυθμό των τελευταίων δέκα χρόνων, σε ένα πλαίσιο αυξανόμενης αντιπαλότητας ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και της κούρσας στις νέες τεχνολογίες, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ινστιτούτου IISS που δημοσιεύθηκε σήμερα.

Η αύξηση έφθασε συνολικά το 4%, σύμφωνα με την έκθεση που παρουσιάστηκε κατά την έναρξη της Διάσκεψης για την Ασφάλεια του Μονάχου.

«Οι δαπάνες αυτές αυξήθηκαν με την έξοδο των οικονομιών από τη χρηματοπιστωτική κρίση (του 2008) και υπό την επίδραση μιας αυξημένης αντίληψης απειλών», δήλωσε ο γενικός διευθυντής του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (IISS).

Ο τερματισμός της συνθήκης INF για τις πυρηνικές δυνάμεις μέσου βεληνεκούς (από 500 έως 5.500 χλμ.) το 2019 και η πιθανή εξάλειψη της νέας START της συνθήκης για τα διηπειρωτικά πυρηνικά όπλα το 2021 ανατρέπει την παγκόσμια τάξη που είχε εγκαθιδρυθεί μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, όπως και η άνοδος της ισχύος της Κίνας καθώς και μια σειρά περιφερειακών κρίσεων, από την Ουκρανία μέχρι τη Λιβύη.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οι δύο μεγαλύτεροι στρατιωτικοί προϋπολογισμοί παγκοσμίως, εκείνοι των Ηνωμένων Πολιτειών (685 δισεκ. δολάρια) και της Κίνας (181 δισεκ.) συνεχίζουν την εκθετική αύξησή τους, με μια αύξηση 6,6% στις δύο χώρες το 2019 σε σχέση με το 2018. Οι αμερικανικές δαπάνες αυξήθηκαν από μόνες τους κατά 53,4 δισεκ. δολάρια πέρυσι. Στην τρίτη θέση βρίσκεται η Σαουδική Αραβία, ακολουθούν η Ρωσία (τέταρτη), η Ινδία (πέμπτη), η Βρετανία (έκτη).

«Στην Ευρώπη, οι ανησυχίες που συνδέονται με τη Ρωσία συνεχίζουν να τροφοδοτούν την αύξηση των δαπανών με μια άνοδο 4,2% σε σχέση με το 2018», υποδεικνύει επίσης ο Τζον Τσίπμαν. Οι στρατιωτικοί προϋπολογισμοί επανέρχονται έτσι στα επίπεδα του 2008 σε πραγματικούς όρους.

Η μαζική και επιταχυνόμενη αύξηση των κινεζικών στρατιωτικών ικανοτήτων --του βαλλιστικού διηπειρωτικού πυραύλου DF-41 που μπορεί να φθάσει οποιοδήποτε σημείο των Ηνωμένων Πολιτειών, του αεροσκάφους μάχης J-20A, πυραύλων, μη επανδρωμένων αεροσκαφών (drones) κ.λπ--είναι μια μεγάλη πηγή ανησυχίας στις Ηνωμένες Πολιτείες όπως και για τους εταίρους τους στην περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού.

Η Κίνα έχει επίσης ξεκινήσει, όπως και η Ρωσία, την ανάπτυξη υπερηχητικών όπλων που μπορούν να εμποδίσουν τις αντιπυραυλικές άμυνες των αντιπάλων, προειδοποιεί το λονδρέζικο ινστιτούτο.

Στη διάρκεια μιας παρέλασης για την 70ή επέτειο του κομμουνιστικού καθεστώτος το 2019, το Πεκίνο παρουσίασε πομπωδώς έναν εκτοξευτή, τον DF-17, που μπορεί μελλοντικά να μεταφέρει ένα υπερηχητικό ανεμοπλάνο.

Ο ρωσικός στρατός ανακοίνωσε από την πλευρά του τον Δεκέμβριο ότι έθεσε σε επιχειρησιακή ετοιμότητα τους πρώτους του υπερηχητικούς πυραύλους Avangard, ένα από τα νέα όπλα τα οποία παρουσίασε ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν ως «ανίκητα» και «μη ανιχνεύσιμα».

Ο Avangard έχει, σύμφωνα με τη Μόσχα, ταχύτητα που μπορεί να φθάσει τα 27 Mach, δηλ. 27 φορές την ταχύτητα του ήχου και να ξεπεράσει τα 33.000 χλμ. την ώρα. Μπορεί επίσης να αλλάζει πορεία και ύψος, περιπλέκοντας έτσι κάθε αντίπαλη καταδίωξη σύμφωνα με τη Μόσχα.

Στην Ευρώπη, οι ερωτήσεις αυξάνονται ενώπιον του κινδύνου αποδέσμευσης των Ηνωμένων Πολιτειών, που επικεντρώνονται όλο και περισσότερο στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, αν και οι τελευταίες ενίσχυσαν για την ώρα τη στρατιωτική παρουσία τους στο ανατολικό τμήμα της ηπείρου απέναντι στη Ρωσία, όπως και στον Κόλπο απέναντι στις ιρανικές απειλές.

Οι χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, με επικεφαλής τη Γερμανία, βρίσκονται επίσης υπό την πίεση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ που ζητά από αυτές μια πιο μαζική προσπάθεια προκειμένου να φθάσουν τον στόχο δαπανών που θα ισοδυναμούν με το 2% του ΑΕΠ τους.

Μετά τον Ντόναλντ Τραμπ το 2018, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν έμοιαζε εξάλλου «να δημιουργεί αμφιβολίες» από την πλευρά του για τη δέσμευση συλλογικής αλληλεγγύης στο πλαίσιο της Συμμαχίας σε περίπτωση επίθεσης ενός από τα μέλη της, υπενθυμίζει το IISS.

Ο Γάλλος πρόεδρος προκάλεσε επίσης αναστάτωση στους εταίρους του εκτιμώντας πως το ΝΑΤΟ είναι «εγκεφαλικά νεκρό». «Δύο από τις τρεις πυρηνικές δυνάμεις της Συμμαχίας (η τρίτη είναι η Βρετανία) σκόρπισαν ως εκ τούτου την «αβεβαιότητα για αυτά τα ερωτήματα-κλειδιά της συλλογικής ασφάλειας», υπογραμμίζει ο Τζον Τσίπμαν.

topontiki.gr

Μπίζνες πτυχίων Κυριάκος, Άδωνις & Σία


Η αριστεία του πορτοφολιού ήταν προδιαγεγραμμένη. Χρόνια προτού αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας ο Κυριάκος Μητσοτάκης οι χειραψίες, οι κουμπαριές, οι φωτογραφίσεις νυν υπουργών της ΝΔ με κολεγιάρχες, οι διαφημίσεις για τα «υπέροχα κτίρια» των κολεγίων από τον αντιπρόεδρο της ΝΔ Αδωνη Γεωργιάδη, λες και η μόρφωση είναι μόνο ένα φανταχτερό περιτύλιγμα, αλλά και οι δημόσιες τοποθετήσεις απαξίωσης της δημόσιας παιδείας και αποθέωσης της ιδιωτικής έδειχναν με ποιους όρους θα παιχτεί η παρτίδα. Και μόλις ήρθαν στην εξουσία η μεθόδευση ήταν χειρουργική.

Συντονισμένα βέλη κατά των δημόσιων πανεπιστημίων που προβλήθηκαν ως «άντρα και άσυλα εγκληματιών», ανακοινώσεις περί μείωσης των εισακτέων αλλά και δηλώσεις για αυστηροποίηση του βαθμού εισαγωγής στα πανεπιστήμια που έβγαζαν μάτι τι ήθελαν να φέρουν. Η άλωση του αγαθού της δημόσιας παιδείας από κουμπάρους και φίλους κολεγιάρχες, οι οποίοι θα απολαμβάνουν τα κέρδη από το προϊόν που θα πουλάνε,  Οι διαχρονικές σχέσεις της ΝΔ με κολεγιάρχες, δεν είναι καν προ των πυλών, έχει συντελεστεί ήδη μέσα από κερκόπορτα. Αριστεία κάτω από τη βάση…

Πολιτικός ρεβανσισμός

Πολιτικός ρεβανσισμός, εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων της εκπαίδευσης και υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων. Επί σειρά ετών η ΝΔ έχει προβεί σε συστηματική και ακραία κατασυκοφάντηση του δημόσιου ΑΕΙ: η βάση του δέκα, το «άβατο» των πανεπιστημίων, οι καταλήψεις, οι κακοβαμμένοι τοίχοι ή τα σκουπίδια ήταν μερικά από τα όπλα στη φαρέτρα των στελεχών της ΝΔ. Μακροπρόθεσμα οδήγησαν μέρος της κοινής γνώμης στην υιοθέτηση της λογικής ότι το επίπεδο εκπαίδευσης που παρέχεται είναι πενιχρό. Πεποίθηση που εκτός ότι είναι απολύτως λανθασμένη, προσβάλλοντας το ακαδημαϊκό προσωπικό αλλά και τους κόπους των φοιτητών, οδηγεί πλέον σε μια ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική στην εκπαίδευση που μετατρέπει τους φοιτητές σε πελάτες. Οι φοιτητές αυτοί ως επί το πλείστον προέρχονται από τη δεξαμενή των μαθητών που δεν πέρασαν τη βάση του 10 και λοιδορούνταν από τα στελέχη της ΝΔ.

Η ρεβάνς της ΝΔ και το οικογενειακό στοίχημα

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η ΝΔ παίρνει την πολιτική ρεβάνς. Ερχεται να εκδικηθεί για τις μεγάλες εκπαιδευτικές συγκεντρώσεις του 2006, που έβαλαν φρένο στα τότε σχέδια της κυβέρνησης Καραμανλή και της υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου να περάσει την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος και την ψήφιση του νόμου-πλαισίου για ΑΕΙ «της αγοράς». Πλέον μια άλλη κυβέρνηση της Δεξιάς έρχεται διά της πλαγίας οδού και νομοθετεί όλα όσα δεν πέρασαν τότε, σε μια κίνηση επίδειξης νεοφιλελεύθερης ισχύος.

Σεπτέμβριος του 2016. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναφέρει στη Βουλή: «Το ζήτημα του άρθρου 16 υπήρξε παραδοσιακά τοτέμ των αντιμεταρρυθμιστών στη χώρα μας. Η αντίδραση όμως σε αυτή την αλλαγή είναι αποκαλυπτική τόσο συμφερόντων όσο και νοοτροπιών».


Διαβάστε και αυτό
Ο διακαής πόθος για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων «ρέει» στο αίμα της οικογένειας Μητσοτάκη. Ξεκινώντας από τον πατέρα, Κωνσταντίνο, στη σύντομη πρωθυπουργία του οποίου μέσω του πολυνομοσχεδίου που είχε εξαγγείλει ο υπουργός Παιδείας της κυβέρνησής του Βασίλειος Κοντογιαννόπουλος επιχειρήθηκε μεταξύ άλλων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ. Ακολούθησαν τεράστιες αντιδράσεις, ξέσπασαν μαζικές καταλήψεις. Ο αναβρασμός κατέληξε στη δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα από τον δημοτικό σύμβουλο Γιάννη Καλαμπόκα και ομάδα οννεδιτών καθώς και σε τέσσερις θανάτους στον εμπρησμό του πολυκαταστήματος Κ. Μαρούσης. Περνάμε στην κόρη Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία το 2016 δήλωνε ότι πάνε χαμένα 20 χρόνια «για μια ιδεοληψία», αναφερθείσα στη μη αναθεώρηση του άρθρου 16. «Ο κόσμος έχει αλλάξει… Ακόμη και στη Βόρεια Κορέα υπάρχουν μη κρατικά πανεπιστήμια».

Δίνει τη μάχη με εμμονική συνέπεια

Το ίδιο επιχείρημα περί Βόρειας Κορέας χρησιμοποιεί κατά κόρον και ο αδερφός της και σημερινός πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης. Τον Οκτώβριο του 2018 σε συνέντευξη Τύπου είπε: «Δεν νοείται για εμάς συνταγματική αναθεώρηση η οποία δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα της δυνατότητας ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μας. Δεν γίνεται η χώρα μας να είναι το τελευταίο καταφύγιο μιας νοοτροπίας την οποία έχουν αφήσει πίσω τους ακόμη και χώρες όπως η Βόρεια Κορέα». Ας πάμε όμως πιο πίσω για να δούμε την «εμμονική» συνέπεια του Κυρ. Μητσοτάκη. Εντός του 2017 δήλωνε σε συνάντηση που είχε με πρωτοετείς φοιτητές: «Η ΝΔ θα επιτρέψει τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, πάντοτε με αυστηρά κριτήρια αδειοδότησης και έλεγχο». Το 2018 σε ομιλία του σε μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας έλεγε: «Ασφαλώς και η ΝΔ και εγώ προσωπικά θα αγωνιστούμε με όλες τις δυνάμεις για την αλλαγή του άρθρου 16 του συντάγματος. Ετσι ώστε να μπορούν επιτέλους να δημιουργηθούν μη κρατικά και –γιατί όχι– και ιδιωτικά πανεπιστήμια και στη χώρα μας». Στο σήμερα και στο τερατώδες «γαλάζιο επιτελικό κράτος» που έχει προλάβει να φτιάξει μέσα σε λίγους μήνες χώρεσε μέχρι και η κόρη της Μαρίας Γείτονα, Ζωή, ως μέλος του νέου ΔΣ του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ). Πρόκειται για τον ίδιο φορέα που το 2014, επί υπουργίας Ανδρέα Λοβέρδου, είχε γνωμοδοτήσει θετικά για την είσοδο του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδας στα λύκεια της χώρας προκειμένου να… διαφημίσει πρακτικά τις υπηρεσίες του. Αραγε θα δούμε κάτι ανάλογο τους επόμενους μήνες; Ιδιωτικά κολέγια να… μπουκάρουν με τη σύμφωνη γνώμη του υπουργείου Παιδείας στα σχολεία για να… προσελκύσουν φοιτητές; Μην ξεχνάμε ότι το 2013 επί υπουργίας Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου εταιρεία της οικογένειας Ροδοπούλου, του γνωστού Ομίλου Ακμή, ανέλαβε το έργο «Αποτύπωση του ακαδημαϊκού χάρτη της Ελλάδας» βάσει του οποίου χτίστηκε το σχέδιο «Αθηνά» από το υπουργείο Παιδείας. Δηλαδή μια εταιρεία που ανήκε στον ίδιο όμιλο με μεγάλα ιδιωτικά κολέγια στην Ελλάδα ανέλαβε τη μελέτη για τη δημιουργία του ακαδημαϊκού χάρτη βάσει του οποίου διαμορφώνεται η λειτουργία και συγχώνευση σχολών και τμημάτων.

Πρώτα τους μειώνουν και μετά τους αγκαλιάζουν

Ενα από τα κυριότερα επιχειρήματα που διαχρονικά έχουν χρησιμοποιήσει στελέχη της ΝΔ προκειμένου να υποβαθμίσουν τη δημόσια εκπαίδευση είναι ότι το όριο εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση μπορεί να είναι κάτω από 10. Και έτσι να περάσουν σε πανεπιστήμια «οι αδιάβαστοι». Αυτό που παραβλέπουν είναι ότι πολλοί από τους μαθητές που γράφουν κάτω από τη βάση του 10 –εναντίον των οποίων είχαν εξαπολύσει κυνήγι μαγισσών προκειμένου να υπηρετήσουν τον διαχρονικό στόχο υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης– φοιτούν μετέπειτα σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, αφού δεν έχουν κατορθώσει να περάσουν σε κάποιο ΑΕΙ. Το φαινόμενο αναμένεται να ενταθεί ακόμη περισσότερο στο μέλλον λόγω και της διαφαινόμενης αύξησης των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Από τις πιο χαρακτηριστικές δηλώσεις ήταν αυτή του Κυρ. Μητσοτάκη στις 29 Αυγούστου 2018: «Από το 2005, ως νέος βουλευτής, είχα υποστηρίξει την καθιέρωση ενός κατώτατου ορίου εισαγωγής στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Η ρύθμιση αυτή θα επανέλθει από την επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ…». Οπως άλλωστε δήλωσε στο Documento ο Τριαντάφυλλος Αλμπάνης, πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, «το ίδιο το υπουργείο θεωρεί ότι κακώς δεν υπάρχει η βάση του 10 και τη συζητά για την είσοδο των φοιτητών. Θεωρώ λοιπόν ότι οι περισσότεροι φοιτητές των κολεγίων είναι παιδιά που δεν έχουν πιάσει αυτήν τη βάση. Οπότε εδώ ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά και θεωρώ ότι η εξομοίωση αυτή είναι άδικη για τους απόφοιτους δημόσιου πανεπιστημίου».

«Οι μπαχαλάκηδες θέλουν κλειστά τα πανεπιστήμια»

Καλοκαιριάτικα, στις 10 Αυγούστου 2019, η Βουλή υπερψήφισε το πολυ-υπουργικό νομοσχέδιο που αφορούσε και την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Το κυβερνών κόμμα είχε αναγάγει διαχρονικά το συγκεκριμένο ζήτημα στο σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα δημόσια πανεπιστήμια. Και το έπραττε υποβαθμίζοντας συλλήβδην όχι μόνο την ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται αλλά και το επίπεδο της μόρφωσης των ίδιων των φοιτητών. Ηταν άλλωστε ο ίδιος ο Κυρ. Μητσοτάκης που τον Νοέμβριο του 2018 δήλωσε: «Το άσυλο στη βία και την παρανομία δεν θα αλλάξει, θα καταργηθεί». Και η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως άλλωστε είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Θα καταργηθεί το άσυλο εγκληματιών στα πανεπιστήμια». «Οι μπαχαλάκηδες θέλουν κλειστά τα πανεπιστήμια» έχει δηλώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Επομένως δεν φαντάζει καθόλου πρωτοφανής η εικόνα με τους ματατζήδες να έχουν εισβάλει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο τον περασμένο Νοέμβριο, αφού με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση προσπαθεί να εκπληρώσει έναν διττό στόχο: την επιβολή του δόγματος «νόμος και τάξη» και την προβολή της εικόνας ενός δημόσιου πανεπιστημίου που είναι έρμαιο σε «καταληψίες». Ακραίο παράδειγμα αυτής της κυβερνητικής ρητορικής είναι αδιαμφισβήτητα η δήλωση της υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικής Πολιτικής Δόμνας Μιχαηλίδου ότι εντός κατάληψης στην ΑΣΟΕΕ εντοπίστηκαν όπλα που χρησιμοποιεί ο συριακός στρατός!

Η κατάταξη της απαξίωσης

Η επιχείρηση απαξίωσης δεν στοχεύει στην ουσία όσων προσφέρει το δημόσιο πανεπιστήμιο, δηλαδή στη γνώση και την έρευνα. Εμμένει στο εάν τα κτίρια έχουν φθορές, εάν χρησιμοποιούνται χώροι από λέσχες φοιτητών, αν γίνονται καταλήψεις, αν ο χώρος λειτουργεί ως εκκολαπτήριο πολιτικής άποψης, διαφορετικής φυσικά από τη δική τους. Οσο όμως και αν ορισμένα κυβερνητικά στελέχη προσπαθούν να κάνουν το άσπρο μαύρο, η τεράστια ποιοτική διαφορά των ανώτατων δημόσιων ιδρυμάτων σε σχέση με τα ιδιωτικά κολέγια είναι καταφανέστατη. Αυτό αποδεικνύεται και από το ότι στην πλειονότητα των εγκυρότερων και σοβαρότερων πινάκων διεθνούς κατάταξης πανεπιστημίων δεν συμπεριλαμβάνονται ιδιωτικά κολέγια. Μόνο στο Webometrics, πίνακα που καταρτίζεται από τη Cybermetrics (CCHS), μια μονάδα του Ισπανικού Εθνικού Κέντρου Ερευνών (Spanish National Research Council – CSIC), του κύριου ερευνητικού ιδρύματος της Ισπανίας, βλέπουμε και κολέγια. Χαρακτηριστικά, το ΕΚΠΑ είναι στη 224η θέση παγκοσμίως, το ΑΠΘ στη 272η, το ΕΜΠ στην 379η, το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων στην 539η, το Πανεπιστήμιο Πατρών στην 549η, το Πανεπιστήμιο Κρήτης στην 656η, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας στην 964η, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου στη 1034η. Η λίστα είναι μεγάλη και μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο ιδιωτικό κολέγιο χρειάζεται να κατρακυλήσουμε στην 4871η θέση όπου βρίσκεται το Αμερικανικό Κολλέγιο. Στην 6327η βρίσκεται το Μητροπολιτικό Κολλέγιο, στην 11457η το New York College, στην 11687η το Mediterranean College, στην 14065η το BCA.

Διορισμός με βιογραφικό… Novartis

Από τις πρώτες ενέργειες που έκανε η Ν. Κεραμέως ως υπουργός Παιδείας, όπως αποκάλυψε το Documento, ήταν να διορίσει τη Ζωή Γείτονα από τα Eκπαιδευτήρια Κωστέα-Γείτονα μέλος του νέου ΔΣ του ΙΕΠ, ενός επιστημονικού φορέα που υποστηρίζει το υπουργείο σε θέματα που καλύπτουν όλο το εύρος των ζητημάτων στην εκπαίδευση. Η Ζ. Γείτονα, κόρη της Μ. Γείτονα, είναι διευθύντρια της οικογενειακής εταιρείας Ελληνική Εκπαιδευτική Εταιρεία, η οποία εμπλέκεται σε υπόθεση που ερευνάται από τη Δικαιοσύνη και σχετίζεται με το σκάνδαλο Novartis, ενώ τα εκπαιδευτήρια Κωστέα-Γείτονα έχουν κατηγορηθεί ακόμη και για συμμετοχή σε λόμπι που απεργάζεται την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Το 2012 σε επιστολή του προς τον τότε υπουργό ο Μιχάλης Κουρουτός, πρόεδρος της ομοσπονδίας εκπαιδευτικών σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια (ΟΙΕΛΕ), είχε αναφερθεί σε συγκεκριμένο «λόμπι των επιχειρηματιών, επιφανές στέλεχος του οποίου είναι ο κ. Γείτονας, συμμετέχοντας μάλιστα ενεργά σε εκδηλώσεις με τις οποίες το λόμπι ζητούσε μέχρι και… κρατική χρηματοδότηση για τις επιχειρήσεις του! Διόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι μεγάλος αριθμός στελεχών πολιτικών κομμάτων έχουν ταχθεί αναφανδόν υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων…».

Οι παπάδες του Μητσοτάκη

Λίγες ημέρες πριν από την ψήφιση του άρθρου 50 για τα κολέγια ο Κυρ. Μητσοτάκης ανακοίνωσε χορηγία ύψους σχεδόν 5 εκατ. δολαρίων σε ένα αμφιβόλου κύρους εκπαιδευτικό ίδρυμα που «φτιάχνει» παπάδες και βρίσκεται υπό επιτήρηση από τις αμερικανικές αρχές για τα επισφαλή οικονομικά του: τη Θεολογική Σχολή Βοστώνης στις ΗΠΑ με ούτε 100 φοιτητές. Για να αντιληφθούμε τα μεγέθη, 2 εκατ. ευρώ ακριβώς ήταν το κονδύλιο που προβλεπόταν για τη λειτουργία των 65 διετών προγραμμάτων σπουδών σε 14 πανεπιστήμια για τους αποφοίτους των ΕΠΑΛ, ενώ το Ιόνιο Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, με περίπου 15.000 φοιτητές το καθένα, λαμβάνουν από 2 εκατ. ευρώ ετησίως για τα λειτουργικά τους έξοδα.

Το στρεβλό παράδειγμα των ΗΠΑ ως… μέλλον

Στη διαχρονική της προσπάθεια να υποβαθμίσει την ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα η ΝΔ τείνει να χρησιμοποιεί ως ιδεατό παράδειγμα τις ΗΠΑ. Αυτό που παραβλέπουν εντέχνως να επισημάνουν τα στελέχη της είναι ότι πίσω από τη βιτρίνα των αμερικανικών κολεγίων με τα υπέρλαμπρα πτυχία και τα επιβλητικά κτίρια κρύβεται μια μεγάλη φούσκα. Το συνολικό χρέος των φοιτητικών δανείων στις ΗΠΑ ανέρχεται σε περίπου 1,6 τρισ. δολάρια, όπως προκύπτει από μελέτη που δημοσιοποίησε την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2020 ο οίκος αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας Moody’s. Αυτό το δυσθεώρητο χρέος έχει προκύψει από δάνεια που έχουν πάρει 44 εκατ. πρώην και νυν φοιτητές. Στο 90% των περιπτώσεων πιστωτής αυτών των δανείων είναι το ίδιο το κράτος, με αποτέλεσμα τα επίμαχα δάνεια να αντιστοιχούν περίπου στο 7% του συνολικού χρέους των ΗΠΑ. Κι αυτό ενώ το ίδιο το κράτος, ως πιστωτής αυτών των δανείων με την πρόφαση της βοήθειας, έχει εγκλωβίσει τους φοιτητές σε μια ζωή με χρέη που αδυνατούν να αποπληρώσουν. Πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι τα φοιτητικά δάνεια μπορούν να προκαλέσουν οικονομική κρίση ανάλογη με αυτή που προκλήθηκε από τη χρεοκοπία της Lehman Brothers. Τα χρέη ακολουθούν τους Αμερικανούς φοιτητές για μεγάλο διάστημα της ζωής τους. Το 2018 οι φοιτητές στα αμερικανικά πανεπιστήμια ανέρχονταν σε περίπου 20 εκατομμύρια, δηλαδή 5 εκατ. περισσότεροι σε σχέση με το 2000. Το κόστος των σπουδών όμως εξακολουθεί να αυξάνεται, ενώ σε κάποια ιδρύματα μπορεί ακόμη και να έχει τετραπλασιαστεί σε σχέση με το 1988, γεγονός που θα έπρεπε να επαρκεί για να αποδείξει στους κυβερνώντες στην Ελλάδα ότι η αύξηση των ιδρυμάτων και των φοιτητών στα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν αποτελεί πανάκεια. Κι αυτό γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν μπορεί να επιτευχθεί η εργασιακή αποκατάσταση τόσο μεγάλου όγκου φοιτητών.

Η φούσκα των αμερικανικών νομικών σχολών

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι νομικές σχολές των ΗΠΑ, πολλές από τις οποίες είναι ιδιωτικές. Από την τάξη του 2018 ο μέσος όρος των οφειλών που αφορούν φοιτητές οι οποίοι έχουν λάβει δάνειο ανέρχεται σε 115.481 δολάρια, ενώ από τις 22 νομικές σχολές των οποίων οι φοιτητές έχουν το μεγαλύτερο χρέος, οι 17 είναι ιδιωτικές, μη κερδοσκοπικές. Αυτό το ποσό είναι ο μέσος όρος που προκύπτει από το χρέος κατά μέσο όρο όσων φοιτούν σε δημόσιες νομικές σχολές (91.803 δολάρια) και όσων φοιτούν σε ιδιωτικές (130.373 δολάρια). Η εφημερίδα «New York Times» δημοσίευσε έρευνα το 2015 βάσει της οποίας ένα ποσοστό μεγαλύτερο του 20% από την τάξη των φοιτητών νομικής του 2010 βρήκε δουλειά που απαιτεί πτυχίο νομικής, ενώ μόλις το 40% εργαζόταν σε δικηγορικές εταιρείες, αν και το αντίστοιχο ποσοστό το 2000 ανερχόταν σε 60%.

Πηγή: Αντιγόνη Μιχοπούλου, Βασίλης Ανδριανόπουλος, Νίκος Σπυρόπουλος – documentonews.gr

ΕΡΗΜΙΤΗΣ

ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ ΤΚ/ΤΕΕ ΤΗΣ 13/02/2020

Η υπόθεση του Ερημίτη ξεκίνησε το 2012, με την πρώτη διαγωνιστική διαδικασία από το Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ., που προέβλεπε την παραχώρηση δικαιώματος χρήσης επιφανείας στην πλειοδότρια εταιρεία NCH CAPITAL για 99 χρόνια, έναντι 23 εκατ.€.

Στη συνέχεια το 2017, με νέο διαγωνισμό, παραχωρήθηκε το δικαίωμα πλήρους κυριότητας επί του μεγαλύτερου μέρους των οικοδομήσιμων τμημάτων, έναντι 2 εκατ. €, στην ίδια εταιρεία ως τη
μοναδική ενδιαφερόμενη, δεδομένου ότι ήδη κατείχε το δικαίωμα χρήσης επιφανείας.

Σύμφωνα με τους όρους της δεύτερης διαγωνιστικής διαδικασίας, διαφοροποιήθηκε ουσιωδώς ο τρόπος της εκμετάλλευσης του Ερημίτη, καθώς δόθηκε στην NCH CAPITAL η δυνατότητα πώλησης δικαιωμάτων πλήρους κυριότητας.

Επισημαίνουμε, ότι η ιδιωτική πολεοδόμηση με ΕΣΧΑΔΑ όταν εφαρμοστεί σε αδόμητη περιοχή χωρίς σημαντική περιβαλλοντική αξία, είναι δυνατό να την αναβαθμίσει. Αντίθετα όταν εφαρμοστεί σε περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, υψηλής περιβαλλοντικής αξίας και ευαισθησίας, το πιο πιθανό είναι να προκαλέσει βλάβη και θα πρέπει να ληφθούν μέτρα αποκατάστασης. Σε τέτοιες περιοχές ενδείκνυνται ήπιες και περιβαλλοντικά φιλικές ανθρωπογενείς παρεμβάσεις που θα έχουν ως αποτέλεσμα την προστασία και αναβάθμισή τους, ενώ συγχρόνως θα ενθαρρύνουν την επισκεψιμότητα

Κατά την άποψή μας, μετά την παραχώρηση δικαιωμάτων πλήρους κυριότητας, ανακύπτουν τα ακόλουθα ζητήματα:

1. ΑΞΙΑ ΑΚΙΝΗΤΟΥ

Ο προσδιορισμός της πραγματικής αξίας του ακινήτου και όχι της αξίας που αποδέχθηκε το ΤΑΙΠΕΔ, είναι ιδιαίτερα σύνθετο αντικείμενο για το οποίο πρέπει να ληφθούν υπόψη πολλοί παράγοντες, όχι μόνο ο οικονομικός. Διατηρούμε σοβαρές επιφυλάξεις ότι τα πραγματικά μεγέθη που διαμορφώνουν την αξία του Ερημίτη, τελικά δίνουν την πολύ χαμηλή τιμή των 23+2 εκ. €, λαμβάνοντας υπόψη την παραχώρηση δικαιωμάτων κυριότητας και μεταπώλησης στην εταιρεία εκμετάλλευσης.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και θεωρούμε ότι πρέπει να ζητηθεί από τα πολιτικά όργανα της τοπικής αυτοδιοίκησης, να τεθεί σε γνώση τους η μεθοδολογία και η έκθεση αποτίμησης της αξίας του Ερημίτη από τον ανεξάρτητο εκτιμητή που προβλέπει το ΦΕΚ ίδρυσης του ΤΑΙΠΕΔ.

2. ΟΡΟΙ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

Η δημόσια περιουσία και τα δημόσια δικαιώματα όταν παραχωρούνται σε ιδιώτη, πρέπει να υπόκεινται σε αυστηρότερους κανόνες ελέγχου από ότι η ιδιωτική περιουσία. Η πλήρης τεκμηρίωση των ενεργειών που αφορούν στη δημόσια περιουσία, είναι όρος που σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να
είναι απαράβατος. Οι έλεγχοι οφείλουν να είναι εξαντλητικοί.Η αξιοπιστία των δύο διαγωνιστικών διαδικασιών ελέγχεται, καθώς:

Το γεγονός ότι το ενδιαφέρον για την παραχώρηση σύμφωνα με τους όρους της αρχικής διακήρυξης ήταν ελάχιστο, δημιουργεί τη σκέψη ότι η επιχειρηματική προοπτική μιας επένδυσης με τους τότε όρους δεν ήταν ευνοϊκή. Μεταβλήθηκε, όμως, σε συμφέρουσα, για την εταιρεία, με την λήψη απόφασης του ΤΑΙΠΕΔ, της αλλαγής των όρων με την παραχώρηση δικαιωμάτων κυριότητας. Η νέα αυτή δυνατότητα, προφανώς τροποποίησε σημαντικά τις προοπτικές εκμετάλλευσης και της προσδοκώμενης κερδοφορίας.

Σύμφωνα με αυτή την οπτική και από το γεγονός ότι η εξέλιξη της υπόθεσης έρχεται σε αντίθεση με τη θέση της Αντιπροσωπείας του ΤΚ/ΤΕΕ το έτος 2014, για την αξιοποίηση της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου από το ΤΑΙΠΕΔ, θεωρούμε αναγκαία την ακύρωση της σύμβασης, ως ελέγξιμη διαδικαστικά, επιζήμια περιβαλλοντικά και ασύμφορη οικονομικά για το ελληνικό δημόσιο.

Σχολικές εκδρομές: Νέο θεσμικό πλαίσιο που θα εντείνει τη διαφοροποίηση και το υψηλό κόστος


Αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο των σχολικών εκδρομών, που σε τίποτα όμως δεν αγγίζουν την ουσία του θέματος, αλλά αντίθετα θα εντείνουν την ταξική διαφοροποίηση των σχολείων, φέρνει η κυβέρνηση, με την Υπουργική Απόφαση που υπέγραψαν χτες η υπουργός Ν. Κεραμέως και η υφυπουργός Σ. Ζαχαράκη.

Θυμίζουμε ότι πριν δυο χρόνια η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε καταργήσει μια κατηγορία σχολικών εκδρομών στο εξωτερικό (αυτές των πολιτιστικών και περιβαλλοντικών προγραμμάτων), αφήνοντας ανέγγιχτες τις άλλες κατηγορίες εκδρομών εξωτερικού (πενταήμερη, ευρωπαϊκά προγράμματα κ.λπ.), με το υποκριτικό επιχείρημα ότι το μεγάλο κόστος ανάγκαζε ένα τμήμα των παιδιών να μη συμμετέχει. Οι δικαιολογημένες αντιδράσεις που είχαν προκύψει τότε, έλεγαν ότι οι εκδρομές πρέπει να είναι δωρεάν, να χρηματοδοτούνται από το κράτος για να μπορούν να συμμετέχουν όλα τα παιδιά και όχι να καταργούνται. Τώρα, η κυβέρνηση της ΝΔ ανοίγει πάλι τους προορισμούς του εξωτερικού για όλες τις κατηγορίες εκδρομών, χωρίς ωστόσο να αγγίξει το θέμα του κόστους, που είναι το «αγκάθι» για τις λαϊκές οικογένειες και οδηγεί σε πολλές περιοχές σχεδόν τα μισά παιδιά της τάξης να μη συμμετέχουν, ακόμα κι αν πρόκειται για προορισμούς εντός Ελλάδας.


Διαβάστε και αυτό
Η νέα Υπουργική Απόφαση προβλέπει πως οι μετακινήσεις στο εσωτερικό θα πραγματοποιούνται με απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων του σχολείου χωρίς να απαιτείται η έγκριση του διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και οι μετακινήσεις στο εξωτερικό με έγκριση του διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, χωρίς να απαιτείται έγκριση του Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης. Επίσης, η πολυήμερη εκδρομή της Γ’ Λυκείου μπορεί να πραγματοποιηθεί και σε περισσότερες από μία χώρες του εξωτερικού.

Το υπουργείο συνοδεύει τα παραπάνω με δηλώσεις για «λιγότερη γραφειοκρατία, περισσότερη ελευθερία στα σχολεία», ωστόσο η «αυτονομία» πάντα οδηγεί και στη μεγαλύτερη διαφοροποίηση, αφού αυτό που κρίνει τελικά το πώς θα πάει κάθε σχολείο είναι… η τσέπη των γονιών. Ουσιαστικά, διατηρείται και διευρύνεται η διαφοροποίηση ανάμεσα σε σχολεία ανάλογα με το τι αντέχουν οικονομικά οι οικογένειες που καλούνται να καλύψουν το μεγάλο κόστος της εκδρομής ειδικά όταν αυτό αφορά πιο μακρινούς προορισμούς.

Να σημειωθεί ότι οι διήμερες και τριήμερες εκδρομές εσωτερικού ξεκινούν συνήθως από τα 150 ευρώ, αλλά μπορούν να φτάσουν έως και τα διπλάσια και παραπάνω, ενώ οι αντίστοιχες στο εξωτερικό μπορεί να ξεπερνούν και τα 400 και τα 500 ευρώ. Παράλληλα, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, συνεχίζουν να θησαυρίζουν τα τουριστικά γραφεία, την ίδια ώρα που θα μπορούσε το κράτος να αναλάβει το κόστος τους, να αξιοποιήσει ξενώνες, υποδομές του ΕΟΤ που ρημάζουν ανά την Ελλάδα κ.ο.κ. Επιπλέον, καμιά συζήτηση δεν ανοίγει το υπουργείο για το περιεχόμενο των εκδρομών, συνεχίζοντας να τις αντιμετωπίζει ως ένα «τουριστικό προϊόν» που… «όποιος μπορεί ας το αγοράσει», διατηρώντας την ανυπαρξία παιδαγωγικού πλαισίου μέσα στο οποίο μπορεί να ενταχθεί η σχολική εκδρομή, ώστε να έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα και να αξιοποιηθεί ουσιαστικά σε όφελος των μαθητών.

Πηγή: lli-apopsi.gr

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο κομμουνιστής ποιητής Κώστας Βάρναλης

Σαν σήμερα, στις 14 του Φλεβάρη 1884, γεννήθηκε στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας, ο μεγάλος ποιητής Κώστας Βάρναλης, που με το έργο του στρατεύτηκε στο πλευρό των καταπιεσμένων στο δρόμο του αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και το χτίσιμο της νέας, σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Γεννημένος στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας το 1884, ο Βάρναλης (το επίθετό του δηλώνει καταγωγή από την Βάρνα, στην οποία κατοικούσαν πολλοί Έλληνες) βιώνει ως έφηβος τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, ο οποίος αναμφίβολα τον σημάδεψε. Το 1898 τελείωσε το Ελληνικό Σχολείο, ενώ στη συνέχεια ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει Φιλολογία, όπου και πήρε μέρος στη διαμάχη για το Γλωσσικό Ζήτημα ως υποστηρικτής του δημοτικιστικού κινήματος.

Στα 1905 εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή «Κηρήθρες». Το 1907 συμμετείχε στην ίδρυση του περιοδικού «Ηγησώ», ενώ το 1908 πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και άρχισε να εργάζεται στην εκπαίδευση. Διετέλεσε για πολλά χρόνια καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, ενώ εργάστηκε για βιοποριστικούς λόγους και ως δημοσιογράφος. Από το 1910 άρχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνική μετάφραση. Μετά τον δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο, στον οποίο πήρε μέρος, φοίτησε στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης του Δημήτρη Γληνού. Το 1918 γράφει το ποίημα «Στυλίτης», το οποίο δε δημοσίευσε. Πρόκειται για ένα ποίημα-σταθμό στην πορεία του Βάρναλη, καθώς φορτισμένο από τις συνέπειες του άδικου και ιμπεριαλιστικού Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και επηρεασμένο από την τεράστια ακτινοβολία της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, αποτυπώνει τη «μετάβαση» του Βάρναλη από τον αισθησιασμό, τον λυρισμό και την αρχαιολατρία που χαρακτηρίζουν τα πρώιμα έργα του, στην ταξικά προσανατολισμένη «επαναστατική» του περίοδο:

«Τα θύματα χιλιάδες των πολέμων κάτου σέπονται με της πείνας, της σκλαβιάς αντάμα, με της αρρώστιας, του δαρμού – δόξα θανάτου!»
Και στη συνέχεια:

«Όχι με λόγια, μ’ έργα τ’ Άδικο πολέμα! Κι όχι μονάχος! Με τα πλήθη συνταιριάσου!
Τ’ άδικο μ’ αίμα θρέφεται! Πνίξε το με αίμα.
Κι άμα θα σπάσουν οι αλυσίδες τ’ αδερφού, η λευτεριά η δικιά του θα ‘ναι λευτεριά σου, κι ανάγκη πια δε θα ‘χεις κανενός Θεού.»

Το προανάκρουσμα της επαναστατικής ποίησης του Βάρναλη που ξεκίνησε με τον «Στυλίτη», ολοκληρώθηκε το διάστημα 1919-1921, όπου, κατά τη διαμονή του στο Παρίσι, συντελείται μια βαθιά αλλαγή στη σκέψη και τη συνείδησή του, καθώς έρχεται σε επαφή με τις μαρξιστικές ιδέες, με τον διαλεκτικό και τον ιστορικό υλισμό. Το 1919 δημοσιεύει τον «Προσκυνητή», χαρακτηριστικό ποίημα της ιδεολογικής και πολιτικής μεταστροφής του. Ακολουθεί την επόμενη δεκαετία (1922-1933) η πιο παραγωγική περίοδος στο έργο του Βάρναλη. Ξεκινώντας με ένα από τα σημαντικότερα έργα -ίσως και το σημαντικότερο- στη λογοτεχνική του πορεία, δημοσιεύει το 1922, με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας «Tο Φως Που Καίει», ίσως το πρώτο «στρατευμένο» έργο στα νεοελληνικά γράμματα και από τα σημαντικότερα της επαναστατικής λογοτεχνίας. «Με αυτό εκφράζει ο ποιητής τον πόνο, την οργή και την απόφαση των καταπιεσμένων να τερματίσουν το καθεστώς της εκμετάλλευσης και να χτίσουν τη νέα κοινωνία της δουλειάς, της ειρήνης, της φιλίας και της αδελφότητας των λαών, ιδανικό που πραγματώνεται μέσα στην κάθε χωριστή πατρίδα από το λαό της χώρας, ανάλογα με τις παραδόσεις, τις ανάγκες και την πραγματικότητα της καθεμιάς.» Χαρακτηριστικός είναι ο επίλογος του έργου με το ποίημα «Οδηγητής»:

«Δεν είμ’ εγώ σπορά της Tύχης,
O πλαστουργός της νιας ζωής.
Eγώ ‘μαι τέκνο της Aνάγκης
Kι ώριμο τέκνο της Oργής…»

Για το έργο αυτό ο Βάρναλης υπέστη διώξεις και απολύθηκε από την Παιδαγωγική Ακαδημία, με αφορμή και ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «Εστία», η οποία δημοσίευσε ως παράδειγμα αντεθνικής δράσης των μεταρρυθμιστών παιδαγωγών ένα απόσπασμα από το συγκεκριμένο έργο. Από «το Φως Που Καίει» και ύστερα, ο Βάρναλης, στρατευμένος στην υπόθεση του λαού και της εργατικής τάξης, αφοσιωμένος εργάτης της κομμουνιστικής υπόθεσης, έγραψε ποιήματα, πεζά και κριτικά έργα, έκανε μεταφράσεις πολλών αρχαίων έργων, πάντοτε από τη σκοπιά των φτωχών και των καταπιεσμένων, των «κολασμένων της γης».

Στο καράβι για τον Αη-Στράτη – Κώστας Βάρναλης (πρώτη σειρά με τον μπερέ)

Στα 1922 δημοσιεύει και το λυρικό ποίημα «Οι Μοιραίοι», από τα δημοφιλέστερα ποιήματα της νεοελληνικής ποίησης (ίσως και εξαιτίας της ιδιαίτερα επιτυχημένης μελοποίησής του από τον Μίκη Θεοδωράκη). Το 1927 δημοσιεύει τους «Σκλάβους Πολιορκημένους», εμπνευσμένος από την επανάσταση του ’21, τους οποίους αντιτάσσει στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Σολωμού:

«Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά… Η ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά. Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος; Αχ, πού ‘σαι, νιότη, που ‘δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!»
Ο ίδιος ο Βάρναλης θα γράψει για τους «Σκλάβους Πολιορκημένους»: «Οι Σκλάβοι Πολιορκημένοι όπως κι ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική και το πρώτο σχεδίασμα της Αληθινής απολογίας του Σωκράτη, γραφτήκανε στη Γαλλία, ύστερ’ απ’ το πρώτο παγκόσμιο μακελειό. Ο θάνατος κι η καταστροφή είχαν ξυπνήσει τις συνειδήσεις των λαών και σκορπίσει στους τέσσερις ανέμους τα ψέφτικα συνθήματα των ιμπεριαλιστών. Οι Σκλάβοι Πολιορκημένοι είναι στην ουσία τους έργο αντιπολεμικό και αντιιδεαλιστικό.»

Από τα πεζά και κριτικά έργα του Βάρναλη ξεχωρίζουν «Ο λαός των μουνούχων» (1923), «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη» (1932) και «Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική» (1925). Το 1935 εξορίζεται μαζί με τον Γληνό και άλλους κομμουνιστές και προοδευτικούς δημοκράτες αγωνιστές στον Άη Στράτη, απ’ όπου θα γράψει τον Οκτώβρη το ποίημα «Στην εξορία»: «Εξορία στο λαό, χέρια δεμένα,#για να ρθει ο Εξορισμένος απ’ τα ξένα, να χωρίσει το Έθνος και να βάλει#τη μια μεριά να πολεμάει την άλλη.» Θα πάρει μέρος στην Εθνική Αντίσταση σαν μέλος του ΕΑΜ λογοτεχνών, ενώ κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου θα παραμείνει πιστός στις ιδέες του και θα σταθεί στο πλευρό του επαναστατικού ΚΚΕ και του αδούλωτου ελληνικού λαού. Το 1958 τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν.

Το ερώτημα, βέβαια, είναι γιατί αυτός ο ποιητής με τους απλούς και λιτούς στίχους του, με τη δεικτική ειρωνεία και την αιχμηρή σάτιρά του, κατέκτησε μία τόσο σημαίνουσα θέση στο στερέωμα της παγκόσμιαw προοδευτικής λογοτεχνίας, ενώ το έργο του διατηρεί μέχρι και σήμερα τη ζωντάνια, την επαναστατικότητα και την επικαιρότητά του.

Ένας από τους βασικούς λόγους της «αντοχής» του βαρναλικού έργου σε πείσμα των καιρών, ειδικότερα ύστερα από τη δεύτερη περίοδο του έργου του, την περίοδο της ιδεολογικής και πολιτικής του μεταστροφής, είναι η διαρκής προσπάθειά του να «φανερώσει την αλήθεια» και να μεταδώσει την αλήθεια αυτή στον λαό. Όπως γράφει και ο ίδιος στους τελευταίους του στίχους πριν πεθάνει, τον Οκτώβριο του 1974:

«Με πάθος την αλήθεια φανερώνω, μα ποιος μ’ ακούει; Κάτι άγουρα παιδιά. Γυροκοιτάω, κανένας δε με ξέρει, όπως κι εγώ δεν ξέρω τον εαυτό μου. Πλήθος μεγάλοι στο Μουσείο της Τέχνης, αθάνατοι όλοι, λίγοι μόνο ζούνε.»
Ένας ακόμη λόγος για την ανθεκτικότητα της βαρναλικής γραφής μέσα στο πέρασμα των χρόνων είναι η πρωτοποριακή χρήση της αφηγηματικής γλώσσας: Χαρακτηριστικά είναι και τα λόγια του Μενέλαου Λουντέμη: «Η Ποίηση του Βάρναλη ήταν από την αρχή αρσενική, λάσια, μια βολίδα που ‘πεσε μες στα στεκούμενα νερά του μελίπηχτου λυρισμού.» Ο Βάρναλης, αμφισβητώντας όλες τις κυρίαρχες μέχρι τότε αισθητικές και λογοτεχνικές φόρμες, με τη χρήση λυρικών, συμβολιστικών, σατιρικών και δραματικών στοιχείων, αναζήτησε καινούριους τρόπους για να εκφράσει την ιστορική «ανάγκη» και «αλήθεια» και ταυτόχρονα αυτή η αλήθεια και ανάγκη να μπορεί να διαβαστεί από εκείνους «που στα χέρια τους αυτή θ’ αποκτούσε δύναμη», από τους απόκληρους της κοινωνίας. Πρόκειται για μια σπουδαία προσπάθεια σύνδεσης της απλής λαϊκής καθημερινότητας με τον ποιητικό λόγο, του οράματος για μια καλύτερη κοινωνία με τα -μέχρι τον Βάρναλη- σύνθετα και περίπλοκα λογοτεχνικά σχήματα της εποχής. Με μαστοριά και επινοητικότητα, κατάφερε να πετύχει αυτήn τη σύνδεση, κάνοντας την «αριστοκρατική» τέχνη της λογοτεχνίας προσιτή στα φτωχά λαϊκά στρώματα, στους αγράμματους εργάτες, στους αμόρφωτους λαϊκούς ανθρώπους, χωρίς ωστόσο να ξεφύγει εντελώς από τον λυρισμό που χαρακτήρισε τη λογοτεχνία της εποχής του.

Τέλος, ο λόγος για τη διαχρονικότητα του έργου του, είναι ότι ο Βάρναλης, στρατευμένος εργάτης στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης και της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, έγραψε για να απαντήσει στα πραγματικά προβλήματα του λαού. Το έργο του πηγάζει από τον λαό, καταπιάνεται με τις αγωνίες και τους προβληματισμούς των απλών λαϊκών ανθρώπων, για να επιστρέψει πάλι σ’ αυτόν. Ποίηση λαϊκή και κοινωνική, αιχμηρή και σατιρική, στρατευμένη και επαναστατική, αυτή είναι η ποίηση του Βάρναλη. Επομένως, σε σχέση με το ερώτημα που ο ίδιος θέτει -και απαντάει- στο Σημειωματάριο Ι’ του Αρχείου του για το «Πώς θ’ αποδειχθεί η ζωντανότητα ενός έργου; Από το αν είναι χρήσιμο ή όχι», γίνεται φανερό ότι το έργο του Βάρναλη είναι όχι μόνο χρήσιμο, αλλά και απόλυτα αναγκαίο και επίκαιρο, ιδιαίτερα σήμερα, στους δύσκολους καιρούς της όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης και της νέας ιμπεριαλιστικής εφόρμησης ενάντια στους λαούς του κόσμου. Στην Ελλάδα των μνημονίων, στην Ελλάδα της εξαθλίωσης και της υποτέλειας, επικαιροποιείται με το παραπάνω το σύνθημα που φώναζαν χιλιάδες λαού και νεολαίας στην κηδεία του μεγάλου αυτού κομμουνιστή ποιητή: «Είσαι οδηγητής για μας, ποιητή της εργατιάς». Το έργο του Βάρναλη θα συνοδεύει και θα φωτίζει όλους τους αγώνες μας, μικρούς και μεγάλους, για να μας θυμίζει με την ατσάλινη, κομμουνιστική σιγουριά του ότι «η πλάση θα κοκκινίσει», ότι «στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο».

Ο Κώστας Βάρναλης τιμήθηκε με το Βραβείο «Λένιν» για την Ειρήνη το 1959 στη Μόσχα. Έφυγε από τη ζωή στις 16 του Δεκέμβρη 1974.

Ιάσονας Αδριανός, στέλεχος της Πορείας

ΠΗΓΗ: prologos.gr

Ενάλιες αρχαιότητες στον Ερημίτη!

Ο «ΕΡΗΜΙΤΗ πλους» κατέθεσε, στις 11/02/2020 στην Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων, στην Αθήνα, έγγραφο (αρ.πρωτ.918/11-2-2020) με στοιχεία - αποδείξεις για την ύπαρξη εναλίων αρχαιοτήτων, στη θαλάσσια περιοχή κοντά στην ακτογραμμή του Ερημίτη, προσδιορίζοντας το ακριβές σημείο.

Το έγγραφο κοινοποιήθηκε και στις παρακάτω υπηρεσίες:
● Κεντρικό Λιμεναρχείο Κέρκυρας
● Εφορεία Αρχαιοτήτων Κέρκυρας
● Διεύθυνση Αστυνομίας Κέρκυρας
● Εισαγγελία Πρωτοδικών Κέρκυρας

Η προστασία του πολιτισμού μας είναι υπόθεση όλων μας.