Δεν ξέρω τι ήταν πιο γελοίο και προσβλητικό για τη χτεσινή μέρα. Ο “ερυθρός στρατός” του Κούλη ή ο Άδωνις, πλασιέ του ναζιστή Πλεύρη, στο Άουσβιτς

Δεν ξέρω τι ήταν πιο γελοίο και προσβλητικό για τη χτεσινή μέρα. Ο “ερυθρός στρατός” του Κούλη ή ο Άδωνις, πλασιέ του ναζιστή Πλεύρη, στο Άουσβιτς

Της  Nίνας Γεωργιάδου

Βάλε το ερυθρό φουστάνι. Εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά

Προχτές, περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας, δεν πρόσεξα ότι το φανάρι για τους πεζούς ήταν ερυθρό, πήγα να περάσω και άκουσα κάμποσα κοσμητικά μπινιλίκια από τους ανερυθρίαστους οδηγούς.
Προχωρώντας παρακάτω, πέρασα μπροστά από μια σιδερένια αυλόπορτα, που πάνω της έφεγγε ένα ερυθρό φανάρι.
“Εδώ στεγάζεται ο Ερυθρός Σταυρός της περιοχής;” ρώτησα έναν κύριο που έβγαινε, κουμπώνοντας τα παντελόνια του.
“Πες το κι έτσι, μανούλα”, μου απάντησε, κοιτάζοντάς με επίμονα, από την κορφή ως τα νύχια. “Και η Ερυθρά Ημισέληνος μαζί. Πάντως, να ξέρεις, σου πάει το ερυθρό φουστάνι”.
Ένοιωσα αμηχανία από την επιμονή εκείνου του αγενούς βλέμματος και κάπως μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και ερυθρίασα.

Γενικά, όποτε ντρέπομαι ή συγχίζομαι, ανεβαίνει μια φούντωση στα μάγουλά μου και ερυθριάζω.
Για να αποκλείσω κάποια οργανική βλάβη που προκαλεί την ερυθρότητα, με δεδομένο μάλιστα ότι δεν είμαι ερυθρόδερμη και στην παιδική μου ηλικία πέρασα την ερυθρά, έκανα πρόσφατα εξετάσεις αίματος, που έδειξαν ότι και τα άσπρα και τα ερυθρά μου αιμοσφαίρια είναι απολύτως φυσιολογικά.
Ησύχασα έτσι και για εκείνη την ερυθρίλα που έχω συχνά στα μάτια και η οποία προέρχεται προφανώς από αλλεργία, στο ερυθρό κρασί και στις ερυθρές σάλτσες.
Η μετάβασή μου στο κέντρο της Αθήνας, με το παρ’ ολίγον ατύχημα στο ερυθρό για τους πεζούς φανάρι, και το άλλο επεισόδιο του επίμονου βλέμματος με τα ξεκούμπωτα παντελόνια έξω ακριβώς από την πόρτα του Ερυθρού Σταυρού, σκοπό είχε την επίσκεψή μου στην τράπεζα από την οποία έλαβα το στεγαστικό και του οποίου τις δόσεις πληρώνω ανελλιπώς, προκειμένου να αποφύγω τη μετατροπή του σε ερυθρό δάνειο.
Επιστρέφοντας στο σπίτι, είδα ότι στο ασανσέρ το ερυθρό μπουτόν ήταν αναμμένο, πράγμα που σημαίνει πως είχε κολλήσει. Ανέβηκα απ’ τις σκάλες.

Απ’ τον 1ο κιόλας όροφο άκουσα τον Ονούφριο να ωρύεται, “Όχι, ρε μ…. διαιτητή, ερυθρά κάρτα στον παιχταρά” και κατάλαβα ότι έβλεπε πάλι ποδόσφαιρο.
Έβγαλα το ερυθρό φουστάνι, υπομειδιώντας καθώς σκέφτηκα κολακευμένη το κοπλιμάν που είχε κάνει ο κύριος μπροστά από τον Ερυθρό Σταυρό, τηγάνισα δυο αυγά, που δεν μου προκαλούν καθόλου αλλεργία και ερυθρίλα, έκανα και μια σαλάτα με καταερυθρές ντομάτες που είχα πάρει απ’ τη λαϊκή και ακούσαμε μαζί με τον σεκλετισμένο, λόγω ερυθράς κάρτας, Ονούφριο τα νέα.

Ο πρωθυπουργός μας είχε πάει σε κάποιο μέρος στην Πολωνία, που είπε ότι το ελευθέρωσε ο Ερυθρός Αστέρας. Όχι, λάθος, ο ερυθρός στρατός.
“Σιγά, μην το ελευθέρωσαν οι ερυθρές ταξιαρχίες” είπε ο Ονούφριος και μετά η ΕΡΤ έβαλε το σωστό που ήταν ο Ερυθρός Σταυρός και μ’ έπιασε μια συγκίνηση και λέω του Ονούφριου, “κοίτα σύμπτωση, σήμερα πέρασα μπροστά από τα γραφείου του Ερυθρού Σταυρού”.
Δεν είπα όμως τίποτα για τον κύριο και το κοπλιμάν.

(Δεν ξέρω τι ήταν πιο γελοίο και προσβλητικό για τη χτεσινή μέρα. Ο “ερυθρός στρατός” του Κούλη ή ο Άδωνις, πλασιέ του ναζιστή Πλεύρη, στο Άουσβιτς. Και τα δύο.
Η Ιστορία ξαναγράφεται με μουτζούρες.)

Νίνα Γεωργιάδου