Το «καταβρόχθισμα της ζωής» θα το βρούμε μπροστά μας…

Tης Νίνας Γεωργιάδου

Η μέρα τελειώνει ή μάλλον τέλειωσε, αφήνοντάς μας στοιχειωμένους από σκέψεις, εικόνες, φόβους, πιθανότητες.

Και μια αίσθηση ενοχής. Κάπου αφήσαμε χώρο και μπήκε η γέννα της σκύλας.
Η ιστορία ουρλιάζει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εδώ κι ενάμιση αιώνα,

• Από το 1885, που ο Βέλγος γαλαζοαίματος Λεοπόλδος ο Β’, ακρωτηρίαζε , αποκεφάλιζε κι έκλεινε τους ιθαγενεις σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στην Αφρική. 10 εκατομμύρια άνθρωποι εξοντώθηκαν

• Και στα campos de concentraciones που έστησαν οι Ισπανοί στην Κούβα, το 1896, για να καταστείλουν την εξέγερση του ντόπιου πληθυσμού.
• Και στις Φιλιππίνες το 1898, όπου 200.000 άνθρωποι εξοντώθηκαν, από τις άθλιες συνθήκες και κυρίως τη χολέρα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έστησαν οι ΗΠΑ
• Και στα ανήκουστης σκληρότητας στρατόπεδα συγκέντρωσης των Βρεττανών στη Νότια Αφρική για να αρπάξουν το χρυσό από τους Μπόερς. Πάνω από 25.000, οι περισσότεροι γυναίκες και παιδιά, θανατώθηκαν στα 64 στρατόπεδα συγκέντρωσης, που οι Βρεττανοί τα ονόμαζαν «κέντρα φιλοξενίας»

• Και το 1905 δανείστηκαν την «εφεύρεση» οι Γερμανοί για να αποκήσουν τη Δυτική Αφρική κι έφτιαξαν τα Konzentrationslager, όπου έχασαν τη ζωή τους 100000 άνθρωποι.
• Έτσι, στο Μεσοπόλεμο, η ανάπηρη και κουτοπόνηρη «δημοκρατία της Βαϊμάρης» έστησε το 1923 στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους κομμουνιστές και έβαλε και στο σύνταγμά της το κατάπτυστο άρθρο 48, «περί διατάραξης της ασφάλειας και της τάξης».
Οι Ναζί φονιάδες βρήκαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έτοιμα μέσα στην πρόσφατη ιστορία και τα πήγαν πιο πέρα απ τη φρίκη, τα μετεξέλιξαν σε στρατόπεδα εξολόθρευσης.
Ο Πρίμο Λέβι. Ιταλοεβραίος χημικός, κρατούμενος στο Άουσβιτς, γράφει στο βιβλίο του. «Αν αυτό είναι ο άνθρωπος».

«Πολλοί λαοί ή άτομα συμβαίνει να θεωρούν περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά ότι «κάθε ξένος είναι εχθρός . Όταν αυτή η ανομολόγητη αλυσίδα αποτελέσει τη μείζονα πρόταση ενός συλλογισμού, τότε στο τέλος της αλυσίδας βρίσκονται τα στρατόπεδα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας σύλληψης του κόσμου οδηγημένης στην έσχατη συνέπειά της: όσο υπάρχει αυτή η αντίληψη τα αποτελέσματά της θα μας απειλούν. Η ιστορία των στρατοπέδων εξόντωσης θα έπρεπε να ερμηνευτεί από όλους σαν ένα δυσοίωνο σημάδι κινδύνου».

Τα σημερινά Γκουαντάναμο των ΗΠΑ είναι η συνέχεια της φρίκης.
Tα σημερινά «κέντρα φιλοξενίας» των προσφύγων, τα ντροπιαστικά και απάνθρωπα hot spots, από τη Μόρια της Λέσβου ως το Καλαί της Γαλλίας, είναι η ενσάρκωση αυτού του επικίνδυνου συλλογισμού, της «ανομολόγητης αλυσίδας» του Λέβι, «κάθε ξένος είναι εχθρός». Οι κυνηγημένοι των ιμπεριαλιστικών πολέμων ζουν σε άθλιες συνθήκες, πεθαίνουν απ’ το κρύο , η παιδική ψυχολογία τκακίζεται διπλά από τον τρόμο του πολέμου και την αθλιότητα του εγκλεισμού κι εμείς εξοικειωνόμαστε με το κτήνος και βάζουμε στην παλιανθρωπιά την ταμπέλα της κανονικότητας.
Λέει ο Λέοναρντ Κόεν για το αγαπημένο τραγούδι. «Μάθαμε πως κουαρτέτα βιολιών απ’ τους κρατούμενους, έπαιζαν αναγκαστικά στα κρεματόρια. Το ‘Χόρεψέ με μ’ ένα καιόμενο βιολί’ είναι ακριβώς αυτό το καταβρόχθισμα της ζωής, το τέλος της και το πάθος αυτής της στιγμής».
Θα το βρούμε μπροστά μας, αυτό το «καταβρόχθισμα της ζωής» αν συνεχίσουμε να θεωρούμε κανονική υπόθεση τη φρίκη.

Νίνα Γεωργιάδου