Προεδρία της Δημοκρατίας: Μια «διακοσμητική καρέκλα» για υπογραφές σε αντιλαϊκές πολιτικές

Προεδρία της Δημοκρατίας: Μια «διακοσμητική καρέκλα» για υπογραφές σε αντιλαϊκές πολιτικές

Για μια ακόμα φορά στην πολιτική ιστορία του τόπου η αλλαγή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, παρά τις διακηρύξεις για σεβασμό στο ρόλο του προέδρου και άλλα τέτοια, αποτελεί αντικείμενο ενός εσωτερικού πολιτικού παιχνιδιού εντυπώσεων, αντεγκλήσεων και διαγωνισμό «πίστης» στους λεγόμενους θεσμούς.

Η χθεσινή ανακοίνωση του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, και η πρόταση του να αναλάβει Πρόεδρος της Δημοκρατίας η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, μέχρι και χθες πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας (με πρόταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) που είχε προτείνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια κίνηση που εντάσσεται στην πολιτική πρακτική του εντυπωσιασμού και πολιτικού περιτυλίγματος με μεγάλα (και κούφια λόγια).

Η επιχειρηματολογία, γενικά και αόριστα, για την πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όσο κι αν προσπάθησε ο πρωθυπουργός να το παρουσιάσει διαφορετικά, μάλλον δεν έπιασε, τουλάχιστον όσον αφορά την επικοινωνιακή αποδοχή της από την κοινωνία. Αυτό δεν έχει να κάνει με την θέση και την προσωπικότητα της κυρίας Σακελλαροπούλου, αλλά με τον ίδιο τον θεσμό, την «καρέκλα» για να το πούμε πιο απλά» του προέδρου, δηλαδή με τις αρμοδιότητες, το ρόλο του για τον όποιο όλοι γνωρίζουμε πως, επί της ουσίας, αποτελεί μια «θεσμική» υπογραφή σε μέτρα που λαμβάνονται από τις κυβερνήσεις. Εάν οι κυβερνήσεις λαμβάνουν αντιλαϊκά μέτρα (που λαμβάνουν) η «αρμοδιότητα» του ή της προέδρου είναι να τα υπογράφει. 

Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε αναλυτικά σε όσα ενέκρινε ή όχι η κυρία Αικ. Σακελλαροπούλου από τη θέση του δικαστικού λειτουργού. Ενδεικτικές αποφάσεις της που δημιούργησαν αρνητικές αντιδράσεις:  Απόρριψη των ισχυρισμών των δήμων για την εγκατάσταση ΧΥΤΑ σε Κερατέα και Γραμματικό (2012),απόρριψη του αιτήματος ακύρωσης της απόφασης για παραχώρηση 4.000 στρεμμάτων σε Σκουριές και Μαντέμ Λάκκο στην Ελληνικός Χρυσός (2012), απόρριψη των ισχυρισμών των κατοίκων των Σκουριών και διαταγή για συνέχιση των έργων των μεταλλείων (2015), αθώωση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου στην δίκη για την Λίστα Λαγκάρντ (2015), οριστικό τέλος (ως πρόεδρος του ΣτΕ) στον 13ο – 14ο μισθό των δημοσίων υπαλλήλων (2019).

Έχουν σημασία τα παραπάνω; Προφανώς κι έχουν διότι το κάθε πρόσωπο που προτείνεται να αναλάβει μια τέτοια θεσμική θέση κρίνεται και χρειάζεται να είναι δημόσια η επαγγελματική, πολιτική και κοινωνική του πορεία.

Περισσότερη σημασία, όμως, έχει η ίδια η θέση και οι αρμοδιότητες της. Στην περίπτωση του προέδρου, λοιπόν, αυτό που κυριαρχεί είναι πως η ίδιες οι αρμοδιότητες του τον καθιστούν μια «διακοσμητική καρέκλα» για υπογραφές σε αντιλαϊκές πολιτικές. Συνεπώς, όλο αυτός ο θόρυβος γύρω από την πρόταση και την αποδοχή από τα κόμματα δεν έχει να κάνει με τίποτα άλλο, αυτή την περίοδο, με το να βρεθεί η λύση ώστε να μην προκληθούν κολλήματα και να συνεχιστεί η κυβερνητική θητεία. Θα μπορούσε – κι έχει γίνει – σε άλλη πολιτική στιγμή και για άλλους λόγους ο θεσμός του προέδρου να αποτελέσει τρόπο να μην συνεχιστεί μια κυβερνητική θητεία. Σε όλες τις περιπτώσεις, πάντως, η Προεδρία της Δημοκρατίας είναι και μια θέση επιλογή για άσκηση μικροπολιτικής από τις κυρίαρχες δυνάμεις, είτε έτσι, είτε αλλιώς.

Υ.Γ: Ας λάβουμε υπόψη μας ότι αυτό που μπορεί να έχει τελικά περισσότερο ενδιαφέρον – επί του πρακτέου – δεν είναι η αποδοχή της κυρίας Σακελλαροπούλου στην προεδρία της Δημοκρατίας από τη Βουλή (πρόταση που φαίνεται πως «περνάει») , αλλά ποιος θα είναι εκείνος ή εκείνη που θα αναλάβει τη θέση της στην προεδρία του ΣτΕ.  Η «τυφλή» δικαιοσύνη, άλλωστε, έχει αρμοδιότητες, δεν είναι «διακοσμητική».

ΠΗΓΗ: imerodromos.gr