Φονιάδες …«την οργή των νεκρών να φοβάστε»

Φονιάδες …«την οργή των νεκρών να φοβάστε»

 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Στον ποταμό Ρίο Γκράντε στο Μεξικό έδωσαν την τελευταία …«μάχη» με τη ζωή. Αγκαλιασμένοι… Πατέρας και κόρη. Μια από τις πιο δυνατές ανθρώπινες σχέσεις απέναντι στην απανθρωπιά ενός δολοφονικού συστήματος. Απέναντι στις κυβερνήσεις των πολιτικών εγκληματιών και των έμμισθων, ένστολων μπράβων τους που κρατούν τα σύνορα ερμητικά κλειστά. Για να μην μπουν οι …«παρείσακτοι». Για να μην …«μαγαρίσουν» την κοινωνία τους ένα δίχρονο μωρό και ο πατέρας του. 

Η εικόνα συγκλονίζει. Φέρνει δάκρυα. Προκαλεί εκείνο το κόμπο της οργής στο λαιμό. Το μικρό κορίτσι είχε χωθεί μέσα στην μπλούζα του μπαμπά της και με το δεξί της χέρι είχε αγκαλιάσει το σβέρκο του. Έσφιξε το λαιμό του ανθρώπου που την έφερε στη ζωή με την ελπίδα να …μείνει στη ζωή. Δεν κατάφεραν …να διασχίσουν το ποτάμι. Άλλος ένας υγρός τάφος. Άλλη μια διπλή δολοφονία που θα μείνει ατιμώρητη.

Η κυβέρνηση του Ελ Σαλβαδόρ ταυτοποίησε τα δύο θύματα. Τα πρόσθεσε στους …αριθμούς της προσφυγικής κρίσης στην αμερικανική ήπειρο. Ο Όσκαρ Αλμπέρτο Μαρτίνεζ και η κόρη του Άντζι Βαλέρια Μ, μπήκαν στη μακάβρια λίστα.  Όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος της πρεσβείας του Ελ Σαλβαδόρ, ο πατέρας και η κόρη έχασαν τη ζωή τους την Κυριακή και εντοπίστηκαν τη Δευτέρα… Έμειναν 24 ώρες μαζί, νεκροί μέσα στο ποτάμι…

H φωτογραφία του πατέρα από του Σαλβαδόρ, που έχει πέσει νεκρός στην άκρη του ποταμιού και ακριβώς δίπλα του βρίσκεται το άψυχο κορμάκι της κόρης του, στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό είναι άλλη μια σύγχρονη τραγωδία με θύτες και θύματα. Μια τραγωδία:

Σαν εκείνες με τα άψυχα κορμιά που ξεβράζει η θάλασσα στις ακτές της Μεσογείου…

Σαν εκείνες με τα νεκρά παιδιά από δίψα στα σύνορα του Μεξικό που πεθαίνουν δίπλα στους φράκτες του Τραμπ…

Σαν εκείνες στον Έβρο που μικρά παιδιά πνίγονται μαζί με τους γονείς τους…

Σαν εκείνες στα βομβαρδισμένα χαλάσματα της Συρίας, της Υεμένης, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Γιουγκοσλαβίας, της, του… κάθε τόπου που τα ιμπεριαλιστικά γεράκια δολοφονούν αμάχους με τις βόμβες τους και στη συνέχει προκαλούν τα κύματα προσφύγων…

Σαν εκείνες της Αφρικής, της Νότιας Αμερικής της Ασίας όπου η φτώχεια και η πείνα προκαλούν στρατιές μεταναστών που αναζητούν ένα κομμάτι ψωμί μια καλύτερη ζωή…

Αυτά τα ανθρώπινα «κύματα», τις «στρατιές» που τις προκάλεσαν οι ιμπεριαλιστές όπου γης, έρχονται μετά να τις εμποδίσουν να μπουν στις χώρες και τις μητροπόλεις τους. Τους δολοφονούν μια, δύο, τρεις φορές, όσες χρειαστεί… Αρκεί να τους κρατήσουν μακριά. Να τους σκοτώσουν πριν περάσουν τα σύνορα…

«Η ζωή ενός ανθρώπινου πλάσματος αξίζει ένα εκατομμύριο φορές περισσότερο απ’ την περιουσία του πλουσιότερου ανθρώπου στη Γη», έλεγε ο Τσε Γκεβάρα. Αυτή τη ζωή οφείλει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά να υπερασπίζεται… Με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο. Να «τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία».  Βάζοντας πρώτα και κύρια στο στόχαστρο σου το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα που προκαλεί τέτοιες τραγωδίες. Που αφαιρεί ανθρώπινες ζωές στο όνομα των κερδών και του μοιράσματος του κόσμου.

Η Άντζι Βαλέρια και ο πατέρας της δεν θα είναι μαζί μας σε αυτό τον καθημερινό πόλεμο… Αλλά η οργή των νεκρών μας θα είναι μόνιμος «σύντροφος» μας…

ΠΗΓΗ: imerodromos.gr