Λαμπατίνες στις Αργυράδες για τον Άι - Γιάννη τον Λαμπατάρη - Το έθιμο ΦΩΤΟ

Με σεβασμό στην παράδοση και ενθουσιασμό και κέφι τηρήθηκε και φέτος το έθιμο με τις λαμπατίνες που οργανώθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Αργυράδων. Παραμονή Αϊ Γιάννη (23/6) και οι φωτιές του Αη Γιάννη του Λαμπατάρη άναψαν στις Αργυράδες και μικροί και μεγάλοι χάρηκαν το πανάρχαιο αυτό έθιμο.

Τι είναι οι λαμπατίνες

Οι λαμπατίνες είναι ένα έθιμο με το οποίο γιορτάζεται από την παραμονή 23 Ιουνίου η γέννηση του Αγίου Ιωάννη του προδρόμου. Πρόκειται για μια προχριστιανική τελετουργία, που οι ρίζες της χάνονται στα βάθη του χρόνου ως επιβίωση των παγανιστικών λατρευτικών τελετών. Οι πρώτοι χριστιανοί αναγνώρισαν τη δύναμη αυτών των εθίμων και φρόντισαν να την αξιοποιήσουν συσχετίζοντας τα με την ημερομηνία γέννησης του Ιωάννη του προδρόμου.

Στην Κέρκυρα μόλις βραδιάσει, ανάβουν φωτιές πάνω από τις οποίες καίνε τα μαγιάτικα στεφάνια. Πάνω από τις φωτιές πηδάνε όλα τα αγόρια και τα κορίτσια της γειτονιάς. Τα πιο παλιά χρόνια, σε πολλά χωριά του νησιού, μαζί με τα στεφάνια, καίγανε και τα παλιά σκιάχτρα, την παλιά ρίγανη, ξερά φύλα ελιάς και τα ξερόχορτα που δεν είχαν γίνει σανός για τα ζώα. Μέσα από την δύναμη της φωτιάς, έρχεται η κάθαρση στους ανθρώπους καθώς, τώρα που αρχίζει να μικραίνει η μέρα, αφήνουν πίσω τους κάθε τι κακό, ελπίζοντας σε μία καλύτερη νέα αρχή. Συμβολικά, οι φωτιές που ανάβουν είναι τρεις, στη σειρά, τις οποίες πρέπει να πηδήσουν τρεις φορές.

Σε άλλα μέρη της Ελλάδας απαντάται ως γιορτή του Αι Γιάννη του Κλήδονα, συνδεόμενη με το θερινό ηλιοστάσιο και το πέρασμα από τον χειμώνα στην εποχή του θερισμού και της γονιμότητας. Το δρώμενο του Κλήδονα αποτελεί μια ιδιαίτερη εθιμική εκδήλωση, για την οποία αντλούμε πληροφορίες και από τους αρχαίους Έλληνες, αλλά και βυζαντινούς συγγραφείς . Η λέξη κλήδονας προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη κληδών, που σημαίνει τον μαντικό ψίθυρο, την προφητική ρήση, και γι’ αυτό κατ’ επέκταση σημαίνει τον οιωνό, το προμήνυμα, τη φήμη, το μάντεμα. Οι αρχαίοι την ημέρα της εορτής των Νουμηνιών εκληδονίζοντο, μάντευαν δηλαδή το μέλλον με τον κλήδονα. Η ίδια τακτική συνεχίστηκε και κατά την έλευση του χριστιανισμού και την ένταξη των “παγανιστικών” εθίμων στο χριστιανικό εορτολόγιο, παρόλο που η Εκκλησία επιχείρησε μάταια να το καταδικάσει και να το καταργήσει, παρομοιάζοντας το με «βακχική», «παγανιστική» τελετή.